Homenagem A Velha Guarda - Clara Nunes

Um chorinho me traz

Muitas recordações

Quando o som dos regionais

Invadia os salões

E era sempre um clima de festa

Se fazia serestas

Parando nos portões

Quando havia os balcões

Sob a luz da Lua

E a chama dos lampiões à gas

Clareando os serões

Sempre com gentis casais

Como os anfitriões

E era uma gente tão honesta

Em casinhas modestas

Com seus caramanchões

Reunindo os chorões

Era uma flauta de prata

A chorar serenatas, modinhas, canções

Pandeiro, um cavaquinho e dois violões

Um bandolim bonito e um violão sete cordas

Fazendo desenhos nos bordões

Um clarinete suave

E um trombone no grave a arrastar os corações

Piano era o do tempo do Odeon

De vez em quando um sax-tenor

E a abertura do fole imortal do acordeom

Mas já são pra nós

Meras evocações

Tudo já ficou pra trás

Passou nos carrilhões

Quase ninguém se manifesta

Pouca coisa hoje resta

Lembrando os tempos bons Dessas reuniões

Een chorinho brengt me

veel herinneringen

Wanneer het geluid van regionals

De salons binnengevallen

En het was altijd een feeststemming

Als je serenades deed

stoppen bij de poorten

Toen er tellers waren

Onder het maanlicht

En de vlam van de gaslampen

De avonden opvrolijken

Altijd met vriendelijke koppels

Hoe de gastheren

En het waren zulke eerlijke mensen

In bescheiden huizen

met je priëlen

Het verzamelen van de zeurpieten

Het was een zilveren fluit

Huilende serenades, modinha's, liedjes

Pandeiro, een cavaquinho en twee gitaren

Een prachtige mandoline en een zevensnarige gitaar

Tekeningen maken aan de randen

Een zachte klarinet

En een bastrombone die de harten sleept

Piano was uit de tijd van de Odeon

Af en toe een tenorsax

En de opening van de onsterfelijke balg van de accordeon

Maar ze zijn voor ons

louter evocaties

Alles is al achter

voorbij het klokkenspel

Bijna niemand manifesteert zich

er is nog weinig over vandaag

Herinnerend aan de goede tijden van deze bijeenkomsten