The Violin - City Boy

Broughton-Mason

A kindly word for friends and strangers almost anyone she meets

A lonely house at the end of the road full of silly memories

And when the locals laugh at her she turns a blind eye to it all

She sees the irony and so what no-one really meant it

A grey old lady, touched and lonesome, just a little bit eccentric

But no-one sees the secrets hidden in a diary stowed beneath the stairs

And she sat that night in her chair by the fire hearing his violin

Tears appeared and burned her cheeks as he caressed every string

As the dawn arrives to hurt her eyes the coals are growing dim

And when the room grows cold she still recalls every inch of him

Germaine was a leggy lady, barely old enough to know how

To hold the right knife at the table it was difficult but somehow

She caught the eye of an evening pirate and he sailed his way into her heart

Her Valentino played violin till it was well into the night

Enjoyed her evening oh so much although she never ate a bite

So Cinderella lost her slipper to a Lilting, Latin Gigolo

And he stood that night by the tableside playing his violin

Tears arrived in Germaine’s eyes as he caressed every string

As the day appeared with the tables cleared, she was still there listening

And she rose to go with her eyes still closed, but she paused to glance at him

There was no-one there but her and as she sadly took her fur, she heard…

A little weary eyed, but smiling she wandered home…

Alone

Then every evening she came back to her table by the window

Broughton-Mason

Een vriendelijk woord voor vrienden en vreemden voor bijna iedereen die ze ontmoet

Een eenzaam huis aan het einde van de weg vol gekke herinneringen

En als de lokale bevolking haar uitlacht, knijpt ze een oogje dicht voor alles

Ze ziet de ironie en dus wat niemand echt meende

Een grijze oude dame, ontroerd en eenzaam, een beetje excentriek

Maar niemand ziet de geheimen die verborgen zijn in een dagboek dat onder de trap is opgeborgen

En ze zat die avond in haar stoel bij het vuur en hoorde zijn viool

Tranen verschenen en brandden op haar wangen terwijl hij elke snaar streelde

Als de dageraad aanbreekt om haar ogen pijn te doen, worden de kolen dof

En als de kamer koud wordt, herinnert ze zich nog elke centimeter van hem

Germaine was een langbenige dame, nauwelijks oud genoeg om te weten hoe

Het was moeilijk om het juiste mes aan tafel te houden, maar op de een of andere manier

Ze trok de aandacht van een avondpiraat en hij zeilde zijn weg naar haar hart

Haar Valentino speelde viool tot diep in de nacht

o zo genoten van haar avond, hoewel ze nooit een hap heeft gegeten

Dus Assepoester verloor haar slipper aan een zangerige, Latijnse Gigolo

En hij stond die avond aan tafel op zijn viool te spelen

Tranen kwamen in Germaine's ogen toen hij elke snaar streelde

Toen de dag aanbrak en de tafels waren afgeruimd, luisterde ze nog steeds

En ze stond op om te gaan met haar ogen nog steeds gesloten, maar ze pauzeerde even om naar hem te kijken

Er was niemand anders dan zij en toen ze helaas haar vacht pakte, hoorde ze...

Een beetje vermoeide ogen, maar lachend liep ze naar huis...

Alleen

Elke avond kwam ze terug naar haar tafel bij het raam