Off Screen - Christina Rosenvinge

And now the noise

has stopped at once,

he pays the check,

she waits outside.

They walk across the bridge,

they share a cigarrette.

Nothing is changed

but the circus is gone,

circus is gone,

circus is gone.

Tigers cannot wait forever,

circus is gone, stupid me,

thought I´ve come to know you better,

off there goes my raincoat,

words we cannot say

at the end of november,

such is the way.

Hotel at night,

they take a bath,

coming from the hallway

this noise again

like liquid steel.

-The scar-, he says,

-is fading so fast,

you´re made of sand,

like dunes you grow at night-.

Down the street

we hear the Kudamm bells

Kudamm bells,

Kudamm bells.

Hope I´ll die in a foreign land

with foreign friends,

foreign friends.

A bunch of daises

in my hands

lost among the soldiers,

follow the parade,

every song gets forgotten,

such is the way.

Hair, skin, a glass of gin,

thighs, neck, some kind of wreck,

zipper, stitches,

a floor that screeches,

close up of her pupil,

now, a different room,

different room,

different room,

different voice.

Real birds outside the window,

different moon, piping noise,

not so bad as East Berlin goes,

hands are on the table,

wounds get washed away,

and as long as we want it

such is the way.

En nu het geluid

is meteen gestopt,

hij betaalt de cheque,

ze wacht buiten.

Ze lopen over de brug,

ze delen een sigaret.

Er is niets veranderd

maar het circus is weg,

circus is weg,

circus is weg.

Tijgers kunnen niet eeuwig wachten,

circus is weg, stomme ik,

dacht dat ik je beter had leren kennen,

daar gaat mijn regenjas,

woorden die we niet kunnen zeggen

eind november,

zo is de manier.

Hotel 's nachts,

ze nemen een bad,

komt uit de gang

dit geluid weer

zoals vloeibaar staal.

-Het litteken-, zegt hij,

- vervaagt zo snel,

je bent gemaakt van zand,

als duinen die je 's nachts groeit-.

In de straat

we horen de Kudamm-klokken

Kudamm klokken,

Kudamm klokken.

Ik hoop dat ik sterf in een vreemd land

met buitenlandse vrienden,

buitenlandse vrienden.

Een stel madeliefjes

in mijn handen

verloren tussen de soldaten,

volg de optocht,

elk liedje wordt vergeten,

zo is de manier.

Haar, huid, een glaasje gin,

dijen, nek, een soort wrak,

rits, steken,

een vloer die krijst,

close-up van haar leerling,

nu, een andere kamer,

andere kamer,

andere kamer,

andere stem.

Echte vogels buiten het raam,

andere maan, leidingengeluid,

niet zo slecht als Oost-Berlijn gaat,

handen op tafel,

wonden worden weggespoeld,

en zolang we het willen

zo is de manier.