Líquen - Christina Rosenvinge

Bajo la sombra de mi amor

crece la hierba hostil.

Bajo su cuerpo siempre en flor

qué negra es la raíz.

Entre sus crines vi crecer

liquen rojo febril

-De que estas hecho- pregunté.

Y no supo que decir.

Elegí tocar, elegí enfermar,

no hace tanto yo era como él.

El niño que corría más

ahora se niega a andar.

Cada noche espera en pie

a que caiga el vendaval.

Mas con la lluvia cae la sed

que no le deja en paz,

si no es por ansia, di porqué

da las rosas el rosal.

Elegí tocar, elegí enfermar,

no hace tanto yo era como él.

Onder de schaduw van mijn liefde

vijandig gras groeit.

Onder haar lichaam altijd in bloei

hoe zwart is de wortel.

Tussen hun manen zag ik groeien

koortsig rood korstmos

"Waar ben je van gemaakt?" vroeg ik.

En hij wist niet wat hij moest zeggen.

Ik koos ervoor om aan te raken, ik koos ervoor om ziek te worden,

niet zo lang geleden was ik zoals hij.

De jongen die het meest rende

nu weigert hij te lopen.

Elke nacht wacht hij staand

om de storm te laten vallen.

Maar met de regen valt de dorst

dat laat hem niet met rust,

zo niet vanwege angst, vertel waarom

geeft de rozen de rozenstruik.

Ik koos ervoor om aan te raken, ik koos ervoor om ziek te worden,

niet zo lang geleden was ik zoals hij.