Serpentine - Chris Bathgate

A long stone and my day’s all serpentine

The tired tarnish in my chest rests sense of SARS

And one dull dawn where they hum that splits its length

Does my name sting your tongue?

Now does it beg?

Your thin frame has set my eyes to fray

On our dim stretch of this street, how it aches

For every grey and sad and taut to coil

And our frail eyes and there watch to finally talk

One brash phrase cut crush these fragile days

My thoughts swirl in some shrill sad cannonade

And one such spur that caused my throat to creak

The one dull dawn that I’ve since sensed to repeat

Een lange steen en mijn dag is helemaal serpentijn

De vermoeide aanslag in mijn borst rust gevoel van SARS

En een doffe dageraad waar ze neuriën die zijn lengte splitst

Prikt mijn naam je tong?

Nu smeekt het?

Je dunne frame heeft mijn ogen doen rafelen

Op ons schemerige stuk van deze straat, wat doet het pijn

Voor elke grijs en verdrietig en strak om te rollen

En onze broze ogen en daar kijken om eindelijk te praten

Een onbezonnen zin: verpletteren deze fragiele dagen

Mijn gedachten dwarrelen in een schrille trieste kanonnade

En zo'n spoor waardoor mijn keel kraakte

De enige saaie dageraad die ik sindsdien heb gevoeld te herhalen