Lirica D'Inverno - Adriano Celentano

È quasi una fiaba

Questo racconto vissuto con lei!

Dormivo al respir di una quercia

E m' han svegliato due labbra baciandomi…

Mi guardo intorno

E non vedo nessuno

Ma un profumo era lì

Di chi passando da me mi ha svegliato così!

Quel bacio nel bosco

È troppo vero, un sogno non è!

Quelle labbra disegnano

Il suo viso dentro di me

Potrei dipingere lei che non conosco…

Gli occhi di lei, io li sento su me

Nell’aria, dai nidi sui rami

Nell’acqua d’argento di un rio!

Daba daba da

Daba daba da

Daba daba da!

Là nel bosco voglio vivere

Per sognare ancora lei!

Ma di lei mai più mi sognai

Fino a che l’inverno arrivò

Il freddo un dì mi svegliò

Lei mi guardava!

Neve, neve, neve!

Nevicava, la baciavo…

Suoni di campane

E all’altare la portavo…

Da, daba daba daba daba da

Daba daba daba daba da!

Het is bijna een sprookje

Dit verhaal leefde met haar mee!

Ik sliep tot de adem van een eik

En twee lippen maakten me wakker terwijl ze me kusten ...

ik kijk rond

En ik zie niemand

Maar er was een parfum

Van degenen die langs me liepen, maakte me zo wakker!

Die kus in het bos

Het is maar al te waar, een droom niet!

Die lippen tekenen

Zijn gezicht in mij

Ik zou haar kunnen schilderen die ik niet ken...

Haar ogen, ik voel ze op mij

In de lucht, vanuit de nesten op de takken

In het zilveren water van een beek!

Daba daba van

Daba daba van

Das dába da!

Daar in het bos wil ik wonen

Om weer van haar te dromen!

Maar ik heb nooit meer van haar gedroomd

Tot de winter kwam

De kou maakte me op een dag wakker

Ze keek naar mij!

Sneeuw, sneeuw, sneeuw!

Het sneeuwde, ik kuste haar...

Geluiden van bellen

En ik droeg haar naar het altaar...

Da, daba daba daba daba da

Daba daba daba daba da!