Bonny Bonny - Cara Dillon

Bonny, bonny was my seat in the red rosy yard

And bonny was my ship in the town of Ballynagard

Shade and shelter was for me till I began to fail

You all may guess now my distress lies near the Nightingale

Grief and woe that I must go to fight for England’s King

I neither know his friend or foe, and war’s a cruel thing

The nightingale is near at hand, my time at home is brief

And Carey’s steams and mountain land I part with bitter grief

No more I’ll walk the golden hills with Nancy by my side

Or dream along the sun bright rills, or view my land with pride

We sail away at dawn of day, the sails are ready set

When old Benmore I see no more, I’ll sigh with deep regret

Now all must change and I must range across the ocean wide

Our ship she may in Biscay’s Bay lie low beneath the tide

If I should fall by cannon ball, or sink beneath the sea

Good people all, a tear let fall and mourn for mine and me If God should spare me my greying hair and bring me back again

I’d love far more my Antrim shore, its dark blue hills and rain

Around the fires, my heart’s desires, heaven grant till life shall fail

And keep me far from the cruel war and from the Nightingale

Bonny, Bonny was mijn stoel in de rode roze tuin

En Bonny was mijn schip in de stad Ballynagard

Schaduw en beschutting was voor mij tot ik begon te falen

Jullie kunnen nu allemaal raden dat mijn nood in de buurt van de Nachtegaal ligt

Verdriet en wee dat ik moet gaan vechten voor de Engelse koning

Ik ken zijn vriend of vijand niet, en oorlog is wreed

De nachtegaal is dichtbij, mijn tijd thuis is kort

En Carey's stoom en bergland deel ik met bitter verdriet

Nooit meer, ik bewandel de gouden heuvels met Nancy aan mijn zijde

Of droom langs de heldere beekjes van de zon, of bekijk mijn land met trots

We varen weg bij het aanbreken van de dag, de zeilen zijn klaar

Als de oude Benmore ik niet meer zie, zucht ik met diepe spijt

Nu moet alles veranderen en moet ik de oceaan oversteken

Ons schip dat ze in de baai van Biskaje mag liggen, ligt laag onder het getij

Als ik door een kanonskogel zou vallen of in zee zou zinken?

Beste mensen allemaal, laat een traan vallen en rouw om mij en mij Als God me mijn grijze haar zou sparen en me weer terug zou brengen

Ik zou veel meer van mijn Antrim-kust houden, zijn donkerblauwe heuvels en regen

Rond de vuren, de verlangens van mijn hart, geef de hemel tot het leven faalt

En houd me ver van de wrede oorlog en van de Nachtegaal