Una Chiave - Caparezza

Ti riconosco dai capelli, crespi come cipressi

Da come cammini, come ti vesti

Dagli occhi spalancati come i libri di fumetti che leggi

Da come pensi che hai più difetti che pregi

Dall’invisibile che indossi tutte le mattine

Dagli incisivi con cui mordi tutte le matite

Le spalle curve per il peso delle aspettative

Come le portassi nelle buste della spesa all’iper

E dalla timidezza che non ti nasconde

Perché ha il velo corto da come diventi rosso

E ti ripari dall’imbarazzo che sta piovendo addosso

Con un sorriso che allarghi come un ombrello rotto

Potessi abbattere lo schermo degli anni

Ti donerei l’inconsistenza dello scherno degli altri

So che siamo tanto presenti quanto distanti

So bene come ti senti e so quanto ti sbagli, credimi

No, non è vero

Che non sei capace

Che non c'è una chiave

No, non è vero

Che non sei capace

Che non c'è una chiave

Sguardo basso, cerchi il motivo per un altro passo

Ma dietro c'è l’uncino e davanti lo squalo bianco

E ti fai solitario quando tutti fanno branco

Ti senti libero ma intanto ti stai ancorando

Tutti bardati, cavalli da condottieri

Tu maglioni slabbrati, pacchiani, ben poco seri

Sei nato nel Mezzogiorno però purtroppo vedi

Solo neve e freddo tutt’intorno come un uomo Yeti

La vita è un cinema, tanto che taci

Le tue bottiglie non hanno messaggi

Chi dice che il mondo è meraviglioso

Non ha visto quello che ti stai creando per restarci

Rimani zitto, niente pareri

Il tuo soffitto: stelle e pianeti

A capofitto nel tuo limbo, in preda ai pensieri

Procedi nel tuo labirinto senza pareti

No, non è vero

Che non sei capace

Che non c'è una chiave

No, non è vero

Che non sei capace

Che non c'è una chiave

Noi siamo tali e quali, facciamo viaggi astrali

Con i crani tra le mani

Abbiamo planetari tra le ossa parietali

Siamo la stessa cosa, mica siamo imparentati

Ci separano solo i calendari

Vai, tallone sinistro verso l’interno

Caronte, diritto verso l’inferno

Lunghe corse, unghie morse, lune storte

Qualche notte svanita in un sonno incerto

Poi l’incendio

Potessi apparirti come uno spettro lo farei adesso

Ma ti spaventerei perché sarei lo spettro di me stesso

E mi diresti: «Guarda, tutto apposto

Da quel che vedo, invece, tu l’opposto

Sono sopravvissuto al bosco ed ho battuto l’orco

Lasciami stare, fa' uno sforzo, e prenditi il cosmo

E non aver paura che…»

No, non è vero

Che non sei capace, che non c'è una chiave

No, non è vero

Che non sei capace, che non c'è una chiave

Una chiave, una chiave, una chiave, una chiave

Ik herken je aan je haar, zo pluizig als cipressen

Hoe je loopt, hoe je je kleedt

Met grote ogen zoals de stripboeken die je leest

Hoe denk je dat je meer gebreken hebt dan je waardeert?

Van het onzichtbare dat je elke ochtend draagt

Van de snijtanden waarmee je alle potloden bijt

Schouders gebogen onder het gewicht van de verwachtingen

Hoe ik ze in de boodschappentassen naar de hyper droeg

En van de verlegenheid die je niet verbergt

Omdat het een korte sluier heeft van hoe het rood wordt

En je beschermt jezelf tegen de schaamte die over je heen regent

Met een glimlach die je verspreidt als een kapotte paraplu

Ik zou het scherm van de jaren kunnen afbreken

Ik zou je de inconsistentie van de spot van anderen geven

Ik weet dat we even aanwezig zijn als ver weg

Ik weet hoe je je voelt en ik weet hoe fout je bent, geloof me

Nee het is niet waar

Dat je niet in staat bent

Dat er geen sleutel is

Nee het is niet waar

Dat je niet in staat bent

Dat er geen sleutel is

Kijk laag, zoek naar de reden voor een volgende stap

Maar daarachter is de haak en voor de witte haai

En je wordt eenzaam als iedereen inpakt

Je voelt je vrij maar ondertussen veranker je jezelf

Allemaal getuigd, leiderspaarden

Jullie klonterige truien, plakkerig, niet erg serieus

Je bent geboren in het Zuiden, maar helaas zie je

Alleen sneeuw en kou rondom als een Yeti-man

Het leven is een bioscoop, zozeer zelfs dat je stil bent

Uw flessen hebben geen berichten

Wie zegt dat de wereld geweldig is

Hij heeft niet gezien wat je aan het creëren bent om daar te blijven

Zwijg, geen meningen

Je plafond: sterren en planeten

Dwars door je lijf, ten prooi aan gedachten

Ga door je muurloze doolhof

Nee het is niet waar

Dat je niet in staat bent

Dat er geen sleutel is

Nee het is niet waar

Dat je niet in staat bent

Dat er geen sleutel is

We zijn zus en zo, we reizen astrale

Met schedels in zijn handen

We hebben planeten tussen de wandbeenderen

We zijn hetzelfde, we zijn niet verwant

Alleen kalenders scheiden ons

Ga, linker hiel naar binnen

Charon, recht naar de hel

Lange runs, afgebeten nagels, scheve manen

Een paar nachten verdwenen in een onzekere slaap

dan het vuur

Als ik aan je kon verschijnen als een geest, zou ik het nu doen

Maar ik zou je bang maken omdat ik het spook van mezelf zou zijn

En je zou tegen me zeggen: "Kijk, oké"

Van wat ik zie, ben jij echter het tegenovergestelde

Ik overleefde het bos en versloeg de boeman

Laat me met rust, doe je best en neem de kosmos

En wees niet bang dat..."

Nee het is niet waar

Dat je niet in staat bent, dat er geen sleutel is

Nee het is niet waar

Dat je niet in staat bent, dat er geen sleutel is

Eén sleutel, één sleutel, één sleutel, één sleutel