Prosopagnosia - Caparezza, John De Leo

Rullino i tambur, nuovi calembour

Dischi e ancora tour, Whisky, Troubadour

In hotel frutta in più nella nuova DUS

Non ho figli col grembiule nello scuolabus

Quando ascolto i miei coetanei sembrano più grandi

È il vissuto che fa l’età, non i compleanni

Io che mi comporto ancora come i loro pargoli

Tra le mani gli album e non riesco a completarli

Qualcosa sta bloccando l’ingranaggio

«Siccome immobile» sto sul palco del 5 maggio

Cantavo per fuggire dal mondo in un solo slancio

Ora che cantare è il mio mondo ne sono ostaggio

Non sono più lo stesso di un secondo fa

Nel mio caso, fidati, pure un secondo fa

Al mattino la mia voce roca brontola

Dice: ''Mettici una croce sopra'', Golgota

And if you call my name

I don’t recognize it

If I look at my face

I don’t recognize it

I don’t recognize it

I don’t recognize it

I don’t recognize it

I don’t recognize it

Ma quale tribuno del popolo

Mi viene sonno, dormo più a lungo di Totoro

Fuori salta tutto in aria con le molotov

Mentre sul divano accorcio il divario con Oblomov

Annoiarmi come fanno gli altri in fondo è meglio

Passo gli anni come Mastroianni in «8 e ½»

Scrivo, va bene, rileggo, non va bene, esco

Vita breve, tipo «di Adele» senza le scene lesbo

Attaccato alla penna come la stampa al cronista

Le parole crociate come santa conquista

Da stacanovista a «staccanovista» perché stacco spesso

E quando scrivo un pezzo qua stappano Crystal

Tanto per quanta fama ricevi

Avrà sempre più paganti la fontana di Trevi

Non ha senso recitare la parte degli incompresi

Con tutti dalla mia parte, con tutti così cortesi

And if you call my name

I don’t recognize it

If I look at my face

I don’t recognize it

I don’t recognize it

I don’t recognize it

I don’t recognize it

I don’t recognize it

Non mi riconosco più, prosopagnosia

Sto cantando ma il mio volto non è divertito

Quasi non capisco più quale brano sia

Ogni volta mi riascolto e sono risentito

Un video di chirurgia ricorda a me stesso

Che può essere sgradevole guardarsi dentro

Fino a diventare oggetto del proprio disprezzo

E dire: «Sono io sputato quello nello specchio!»

E non aspetto altro (e non aspetto altro)

Che avere un altro aspetto

A sorpresa vengono fuori come un terno secco

Bollori che tengo dentro come un termos, ecco

Si tratta ancora di me, ma non è lo stesso

Di riposo non ce n'è, qua non è l’ostello

Faccio un ulteriore passo, non dello Stelvio

Via da questo umore basso, livello sterco

If you call my name

I don’t recognize it

If I look at my face

I don’t recognize it

I don’t recognize it

I don’t recognize it

Recognize it

Recognize it!

And if you call my name

I don’t recognize it

If i look at my face

I don’t recognize it

I don’t recognize it

I don’t recognize it

I don’t recognize it

I don’t recognize it

Rol de tambours, nieuwe calembours

Records en meer tours, Whisky, Troubadour

In het hotel meer fruit in de nieuwe DUS

Ik heb geen kinderen met een schort in de schoolbus

Als ik naar mijn leeftijdsgenoten luister, lijken ze ouder

Het is de ervaring die leeftijd maakt, niet verjaardagen

Ik gedraag me nog steeds als hun kleintjes

In mijn handen de albums en ik kan ze niet voltooien

Iets blokkeert de versnelling

"Als roerloos" sta ik 5 mei op het podium

Ik zong om in één keer aan de wereld te ontsnappen

Nu zingen mijn wereld is, ben ik er een gijzelaar van

Ik ben niet hetzelfde als een seconde geleden

In mijn geval, geloof me, zelfs een seconde geleden

In de ochtend gromt mijn hese stem

Er staat: 'Zet er een kruis op', Golgotha

En als je mijn naam roept

ik herken het niet

Als ik naar mijn gezicht kijk

ik herken het niet

ik herken het niet

ik herken het niet

ik herken het niet

ik herken het niet

Maar als volkstribuun

Ik word slaperig, ik slaap langer dan Totoro

Buiten blaast alles de lucht in met de molotovcocktails

Terwijl ik op de bank zit, dicht ik het gat met Oblomov

Vervelen zoals anderen dat doen is beter

Ik breng mijn jaren door als Mastroianni in "8 e ½"

Ik schrijf, oké, herlees, niet oké, ik ga uit

Kort leven, "Adele"-type zonder de lesbische scènes

Gehecht aan de pen zoals de pers aan de verslaggever

De kruiswoordpuzzels als heilige verovering

Van workaholic naar "detachement" omdat ik vaak afhaak

En als ik hier een stuk schrijf, ontkurken ze Crystal

Tot zover hoeveel roem je krijgt

De Trevifontein krijgt steeds meer betalende gasten

Het heeft geen zin om de rol van onbegrepen te spelen

Met iedereen aan mijn kant, met iedereen zo beleefd

En als je mijn naam roept

ik herken het niet

Als ik naar mijn gezicht kijk

ik herken het niet

ik herken het niet

ik herken het niet

ik herken het niet

ik herken het niet

Ik herken mezelf niet meer, prosopagnosia

Ik ben aan het zingen, maar mijn gezicht is niet geamuseerd

Ik begrijp bijna niet meer welk liedje het is

Elke keer als ik er weer naar luister en ik ben verontwaardigd

Een operatievideo herinnert mezelf eraan

Dat het onaangenaam kan zijn om naar binnen te kijken

Totdat hij het voorwerp van zijn eigen minachting wordt

En zeg: "Ik ben degene die in de spiegel spuugt!"

En ik wacht niet meer (en ik wacht niet meer)

Dan om een ​​ander aspect te hebben

Verrassend genoeg komen ze eruit als een droge stern

Kookt die ik binnen houd als een thermoskan, hier

Het gaat nog steeds over mij, maar het is niet hetzelfde

Er is geen rust, dit is niet het hostel

Ik zet nog een stap, niet van de Stelvio

Kom uit dit sombere, mestniveau

Als je mijn naam roept

ik herken het niet

Als ik naar mijn gezicht kijk

ik herken het niet

ik herken het niet

ik herken het niet

Herken het

Herken het!

En als je mijn naam roept

ik herken het niet

Als ik naar mijn gezicht kijk

ik herken het niet

ik herken het niet

ik herken het niet

ik herken het niet

ik herken het niet