Gott ist tot - Callejón

Wenn Märchen lügen

Und Wehmut meine Schritte lenkt

Weht ein Wind aus alten Tagen

Durch Wälder, die vergraben sind

Durch Wälder, die vergraben sind

Doch es sind nur Wolken, die am Himmel stehen

Manchmal wünschte ich

Oh Gott, es gäbe dich

Manchmal wünschte ich

Gott es gäbe dich

Ich hab sie satt, die alten Fragen

Die wie Schmutz die Sicht belagern

Sich als Sporen am Geist vergehen

Ich will die Wahrheit von unten sehen

Die Fratze aus dem Dunkeln spricht:

Gehet weiter in das Licht!

Niemals, niemals!

Niemals, niemals!

Doch das Morgenrot

Wirft ein and’res Licht

Auf den Abgesang

Der allzu bitter klingt

Im Todesstreifen eingemauert

Höre ich dein Graben nicht

Höre ich dein Graben nicht

Und ein letztes mal

Werde ich mich selber ausgraben

Ich hoffe es bleibt dabei

Doch

All die Zweifel sterben nie!

Niemals, niemals!

Niemals, niemals!

Und zieh’n die Vögel fort

Schau ich ihnen nach

Und bleib' alleine hier!

Ich bleib' alleine hier!

Manchmal wünschte ich

Gott, es gäbe dich

Wanneer sprookjes liegen

En melancholie leidt mijn stappen

Een wind van weleer waait

Door bossen die begraven zijn

Door bossen die begraven zijn

Maar er zijn alleen wolken aan de lucht

Soms wens ik

Oh god, daar zou jij zijn

Soms wens ik

God daar zou jij zijn

Ik ben ze zat, de oude vragen

Die het uitzicht belegeren als vuil

Vernietig de geest als sporen

Ik wil de waarheid van beneden zien

De grimas uit het donker spreekt:

Ga verder in het licht!

Nooit nooit!

Nooit nooit!

Maar de dageraad

Werpt een ander licht

naar het afscheid

Dat klinkt te bitter

Ommuurd in de dodenstrook

Ik hoor je graven niet

Ik hoor je graven niet

En nog een laatste keer

Ik graaf mezelf op

Ik hoop dat het zo blijft

Maar

Alle twijfels sterven nooit!

Nooit nooit!

Nooit nooit!

En trek de vogels weg

ik zorg voor ze

En blijf hier alleen!

Ik blijf hier alleen!

Soms wens ik

God, daar zou jij zijn