El Duende del Árbol - Callejeros

En sus ojos, nunca pude encontrar maldad.

Pero a veces, para no morir hay que matar.

Todo fue esa noche en que ciego y borracho nos quizo asustar.

Pero un golpe sin suerte,

dejó a su cuchillo clavado en su mal.

Así fue que al duende del árbol, tuvimos que asesinar…

matar… y cortar… y cortar…

Su cuchillo había destripado a dos duendes ya.

Pero en estas historias, nunca nadie puede celebrar.

Así fue que al duende del árbol,

en partes tuvimos que enterrar…

tapar… y olvidar… y olvidar…

«¿Cuál es esa ley — preguntó el duende al sol / a Dios —

qué aunque mate siempre,

siempre obtendré el perdón?»

Pero a aquella ley, esa noche la rompí yo…

Sólo el cielo quiso ver lo que quedó de él.

Nuestro miedo, se hizo odio en un instante cruel.

Así fue que al duende del árbol,

de un tajo le pudimos dar un poquitito de paz… de paz…

Y ahora tengo a este duende sepultado y ya sin perdón.

In zijn ogen zou ik nooit kwaad kunnen vinden.

Maar soms moet je doden om niet dood te gaan.

Het was de hele nacht dat hij blind en dronken ons bang wilde maken.

Maar een treffer zonder geluk,

hij liet zijn mes in zijn kwaad steken.

Dus het was dat de elf van de boom, we moesten doden...

doden... en snijden... en snijden...

Zijn mes had al twee kobolden opengereten.

Maar in deze verhalen kan niemand het ooit vieren.

Dus het was dat de elf van de boom,

in delen die we moesten begraven...

bedekken... en vergeten... en vergeten...

«Wat is die wet – vroeg de elf aan de zon / aan God –

wat ook al dood ik altijd,

Krijg ik altijd vergeving?

Maar die wet, die nacht brak ik hem...

Alleen de hemel wilde zien wat er van hem over was.

Onze angst werd haat op een wreed moment.

Dus het was dat de elf van de boom,

in één klap hebben we hem een ​​klein beetje rust kunnen geven... rust...

En nu heb ik deze goblin begraven en al zonder vergeving.