Pedro Pedreiro Parou de Esperar - BRAZA

Nasci pobre, favelado, sem recato e sem madrinha

Vi meu pai estuprar minha mãe, muito doido de farinha

Logo cedo fui pro mundo, assaltar, catar latinha

Tinha sangue nos meus olhos porque a raiva me convinha

Cresci na rua e vi a crua crueldade do animal

De cimento fiz a cama e de grades meu varal

Desprovido e excluído no sentido literal

Menos apto segundo o darwinista social

Aos vinte veio a sorte num abrigo milagreiro

Onde aprendi as letras e o ofício de pedreiro

Acordava ainda escuro, no flagelo por dinheiro

Não esperava do futuro o alívio derradeiro

Construí um shopping onde eu nunca passeei

Prédios e escolas onde eu nunca estudei

Ao lado de Mariléia eu formei uma família

E o amor que nunca tive, vi nos olhos da minha filha

No mar competitivo meu lar era uma ilha

Até que um dia o infortúnio cruzou a minha trilha

Canelas pretas e blindados invadindo a favela

Gritaria, moto-taxis, confronto na viela

Um senhor de braços fortes como um escravo de Benguela

Agonizava nos meus braços, alvejado na costela

Toda a minha vida e o que vira até então

Fez sentido nas palavras desse velho ancião:

«Vítimas e algozes, todos somos, todos são

Nas metrópoles em chamas, irmão contra irmão»

Não espero mais a morte, nem o norte nem o trem

Eu me chamo Pedro, e você sou eu também

Ik ben arm geboren, in de favela, zonder bescheidenheid en zonder meter

Ik zag mijn vader mijn moeder verkrachten, hij was gek op meel

Al vroeg ging ik de wereld in, beroven, blikken oppakken

Ik had bloed in mijn ogen omdat boosheid bij mij paste

Ik ben op straat opgegroeid en heb de wrede wreedheid van het dier gezien

Van cement maakte ik het bed en van leuningen mijn waslijn

Verstoken en uitgesloten in de letterlijke zin

Minder fit volgens de sociaal darwinist

Op twintigjarige leeftijd kwam het geluk in een wonderlijke schuilplaats

Waar ik letters leerde en het ambacht van metselaar

Werd nog steeds donker wakker, in de gesel om geld

De ultieme opluchting van de toekomst had ik niet verwacht

Ik heb een winkelcentrum gebouwd waar ik nog nooit ben geweest

Gebouwen en scholen waar ik nooit heb gestudeerd

Naast Mariléia vormde ik een gezin

En de liefde die ik nooit heb gehad, zag ik in de ogen van mijn dochter

In de competitieve zee was mijn huis een eiland

Tot op een dag het ongeluk op mijn pad kwam

Zwarte schenen en gepantserde voertuigen die de favela binnenvallen

Schreeuwen, motortaxi's, confrontaties in de steeg

Een heer met sterke armen als een Benguela-slaaf

Hij stierf in mijn armen, geschoten in de ribben

Mijn hele leven en wat ik tot dan toe heb gezien

Het klopte in de woorden van deze oude man:

«Slachtoffers en daders, dat zijn we allemaal, dat zijn we allemaal

In de brandende metropolen, broer tegen broer»

Ik wacht niet langer op de dood, noch op het noorden, noch op de trein

Mijn naam is Pedro, en jij bent mij ook