Что дальше? - БРАТУБРАТ

Бросил курить, бросил бродить,

Бросил искать, бросил ловить;

Я проредил ряды общения, их свёл на нить,

Стало трудно быть, стало скучно жить.

Люди глухие, скупые, немые,

Я весь в бегах от них забыл что значит выходные.

Самое время время сейчас заныть, да, но ныть не наше.

Самое время тупо спиться.

Да, но, а что дальше?

Вас, х*й, пойми чё накатать вам в пору.

Х*й пойми, кто собирает танцполы.

Сейчас так сложно оторвать своё лицо от мобилы.

Дети индиго?

Нет, школьники-имбицилы.

Как будто ничему нас жизнь не учит.

Потом, бывает как обычно, оп, момент и случай.

Потом, копаемся в себе, взгляд в потолок-седеем,

Оп, и резко взрослеем.

Я шёл домой и про себя матерился,

Задел прохожего плечом и тут же извинился.

Думал о времени, но времени попросту нету.

Плюнул, стрельнул сигарету.

Припев:

И светит солнце и снег в лицо,

Колотит сердце, в душе темно;

И пепла больше, чем огня.

Нас угощают с ладони, но мы едим с ножа.

И светит солнце и снег в лицо,

Колотит сердце, в душе темно;

И пепла больше, чем огня.

Нас угощают с ладони, но мы едим с ножа.

Лети-лети моя душа, нам тут слишком тесно.

Не заблудиться бы, найти своё место.

Всем подавай иллюзию, мало же яда,

Мы так часто забываем, что важное рядом.

Приключения любил, чуть не нашёл было…

Слава Богу живы!

Тянуло в стрёмные места, весело только ночью,

Я в детстве часто слышал, что плохо закончу.

Лишь раз живём, я слил весь негатив,

Порой, совсем без сил, но продолжаем заплыв.

Теряемся в быту, в шуме дорог, людей без лиц,

Стрёмных типов, и в край бестолковых бикс.

Знаю, как на всё забить, тут только так.

Не знаю как жить, но не тебе меня учить, дурак.

А толку жаловаться, руки сложа?

Порезав язык, мы продолжаем есть с ножа.

Припев:

И светит солнце и снег в лицо,

Колотит сердце, в душе темно;

И пепла больше, чем огня.

Нас угощают с ладони, но мы едим с ножа.

И светит солнце и снег в лицо,

Колотит сердце, в душе темно;

И пепла больше, чем огня.

Нас угощают с ладони, но мы едим с ножа.

Декабрь, 2015.

Stop met roken, stop met dwalen

Ik stop met zoeken, ik stop met vangen;

Ik heb de gelederen van communicatie uitgedund, tot een draad gemaakt,

Het werd moeilijk om te zijn, het werd saai om te leven.

Mensen zijn doof, gemeen, dom,

Ik ben op de vlucht voor ze, ik ben vergeten wat het weekend betekent.

Het is nu tijd om te zeuren, ja, maar zeuren is niet van ons.

Het is tijd om te slapen.

Ja, maar wat nu?

Jij, x * d, begrijpt wat hij op het juiste moment voor je moet rollen.

Verdomme, begrijp wie de dansvloeren verzamelt.

Nu is het zo moeilijk om je gezicht van je mobiel te halen.

Indigo kinderen?

Nee, imbeciele schoolkinderen.

Alsof het leven ons niets leert.

Dan gebeurt het zoals gewoonlijk, op, moment en toeval.

Dan duiken we in onszelf, kijken naar het plafond, worden grijs,

Oh, en we worden snel groot.

Ik ging naar huis en vervloekte mezelf,

Hij raakte een voorbijganger met zijn schouder en bood meteen zijn excuses aan.

Ik dacht aan tijd, maar er is gewoon geen tijd.

Hij spuugde, schoot een sigaret.

Refrein:

En de zon schijnt en sneeuw in het gezicht,

Het hart bonst, het is donker in de ziel;

En er is meer as dan vuur.

We worden bediend vanuit de palm van onze hand, maar we eten van het mes.

En de zon schijnt en sneeuw in het gezicht,

Het hart bonst, het is donker in de ziel;

En er is meer as dan vuur.

We worden bediend vanuit de palm van onze hand, maar we eten van het mes.

Vlieg, vlieg, mijn ziel, we zijn hier te druk.

Verdwaal niet, vind je plek.

Geef iedereen een illusie, weinig vergif,

We vergeten zo vaak dat het belangrijkste dichtbij is.

Ik hield van avonturen, ik vond bijna ...

Godzijdank levend!

Getrokken naar donkere plaatsen, alleen 's nachts leuk,

Als kind hoorde ik vaak dat ik slecht zou aflopen.

We leven maar één keer, ik heb alle negativiteit uitgelekt,

Soms helemaal uitgeput, maar we zwemmen verder.

We verdwalen in het dagelijks leven, in het lawaai van wegen, mensen zonder gezichten,

Domme types, en tot de rand van stomme snavels.

Ik weet overal op te scoren, dat is de enige manier.

Ik weet niet hoe ik moet leven, maar leer het me niet, idioot.

Wat heeft het voor zin om met gevouwen handen te klagen?

Nadat we de tong hebben doorgesneden, blijven we eten van het mes.

Refrein:

En de zon schijnt en sneeuw in het gezicht,

Het hart bonst, het is donker in de ziel;

En er is meer as dan vuur.

We worden bediend vanuit de palm van onze hand, maar we eten van het mes.

En de zon schijnt en sneeuw in het gezicht,

Het hart bonst, het is donker in de ziel;

En er is meer as dan vuur.

We worden bediend vanuit de palm van onze hand, maar we eten van het mes.

december, 2015.