World Falls - Brandi Carlile, Indigo Girls

I’m coming home with a stone, strapped onto my back

I’m coming home with a burning hope turning all my blues to black.

I’m looking for a sacred hand to carve into this stone.

A ghost of comfort, Angel’s Breath — to keep this life inside my chest.

This world falls on me with hopes of immortality

Everywhere I turn all the beauty just keeps shaking me.

I woke up in the middle o f a dream, scared the world was too much for me.

Sejarez said, «Don't leg go, just plant the seeds and watch them grow.»

I’ve slept in rainy cayon lands, cold drenched to my skin.

I always wake to fin a face to calm these troubled lands.

This world falls on me with hopes of immortality

Everywhere I turn all the beauty just keeps shaking me.

Running — End — Earth — Swimming — Edge — Sea — Laughing — Under — Starry Sky

This world was meant for me.

Don’t bury me, carry me.

I wish I was a nomad, an Indian, or a saint.

The edge of death would disappear, leave me nothing to taint.

I wish I was a nomad, an Indian, or a saint.

Give me walking shoes, feathered arms, and a key to heaven’s gate.

This world falls on me with hopes of immortality

Everywhere I turn all the beauty just keeps shaking me.

Ik kom thuis met een steen, vastgebonden op mijn rug

Ik kom naar huis met een brandende hoop die al mijn blues in zwart verandert.

Ik ben op zoek naar een heilige hand om in deze steen te snijden.

Een geest van troost, Angel's Breath - om dit leven in mijn borst te houden.

Deze wereld valt op mij met de hoop op onsterfelijkheid

Overal waar ik kom, al het moois blijft me maar schudden.

Ik werd wakker in het midden van een droom, bang dat de wereld te veel voor me was.

Sejarez zei: "Geen been, plant gewoon de zaadjes en kijk hoe ze groeien."

Ik heb geslapen in regenachtige cayonlanden, koud doorweekt tot op mijn huid.

Ik word altijd wakker om een ​​gezicht te vinden om deze onrustige landen te kalmeren.

Deze wereld valt op mij met de hoop op onsterfelijkheid

Overal waar ik kom, al het moois blijft me maar schudden.

Rennen — Einde — Aarde — Zwemmen — Rand — Zee — Lachen — Onder — Sterrenhemel

Deze wereld was voor mij bedoeld.

Begraaf me niet, draag me.

Ik wou dat ik een nomade, een indiaan of een heilige was.

De rand van de dood zou verdwijnen, me niets laten bederven.

Ik wou dat ik een nomade, een indiaan of een heilige was.

Geef me wandelschoenen, gevederde armen en een sleutel tot de hemelpoort.

Deze wereld valt op mij met de hoop op onsterfelijkheid

Overal waar ik kom, al het moois blijft me maar schudden.