Бубенцы - Борис Штоколов

Сердце будто проснулось пугливо,

Пережитого стало мне жаль;

Пусть же кони с распущенной гривой

С бубенцами умчат меня вдаль.

Слышу звон бубенцов издалёка —

Это тройки знакомый разбег,

А вокруг расстелился широко

Белым саваном искристый снег.

Пусть ямщик свою песню затянет,

Ветер будет ему подпевать;

Что прошло — никогда не настанет,

Так зачем же, зачем горевать!

Звон бубенчиков трепетно может

Воскресить позабытую тень,

Мою русскую душу встревожить

И стряхнуть мою русскую лень.

Слышу звон бубенцов издалёка —

Это тройки знакомый разбег,

А вокруг расстелился широко

Белым саваном искристый снег.

Het hart leek schuchter wakker te worden,

Ik had medelijden met wat ik had meegemaakt;

Laat de paarden met losse manen

Met bellen zullen ze me de verte in dragen.

Ik hoor het rinkelen van klokken van ver -

Dit is een drievoudige bekende run,

En wijd verspreid

Fonkelende sneeuw in een witte lijkwade.

Laat de koetsier zijn lied zingen

De wind zal met hem meezingen;

Wat voorbij is zal nooit komen,

Dus waarom, waarom treuren!

Het rinkelen van klokken kan trillen

Herleef de vergeten schaduw

Verstoor mijn Russische ziel

En schud mijn Russische luiheid van me af.

Ik hoor het rinkelen van klokken van ver -

Dit is een drievoudige bekende run,

En wijd verspreid

Fonkelende sneeuw in een witte lijkwade.