Вечерний звон - Борис Штоколов

Вечерний звон, вечерний звон!

Как много дум наводит он

О юных днях в краю родном,

Где я любил, где отчий дом,

И как я, с ним навек простясь,

Там слушал звон в последний раз!

Уже не зреть мне светлых дней

Весны обманчивой моей!

И сколько нет теперь в живых

Тогда веселых, молодых!

И крепок их могильный сон;

Не слышен им вечерний звон.

Лежать и мне в земле сырой!

Напев унывный надо мной

В долине ветер разнесет;

Другой певец по ней пройдет,

И уж не я, а будет он

В раздумье петь вечерний звон!

Avondoproep, avondoproep!

Hoeveel gedachten hij brengt

Over de jonge dagen in het vaderland,

Waar ik liefhad, waar is het huis van mijn vader,

En net als ik, voor altijd afscheid van hem nemen,

Daar luisterde ik voor de laatste keer naar het gerinkel!

Ik zie geen heldere dagen meer

Mijn bedrieglijke lente!

En hoeveel leven er nu niet meer?

Dan vrolijk, jong!

En hun diepe slaap is sterk;

Ze horen de avond niet rinkelen.

Ga liggen en ik in de vochtige grond!

Het melancholische gezang over mij

In de vallei zal de wind dragen;

Een andere zanger zal erop lopen,

En niet ik, maar hij wel

Zing in gedachten de avondklokken!