Gerani - Bonetti

Fuori c'è una mattina

C'è come un cielo a strappo

Con nuvole di velcro

Irene mi racconta preoccupata

Della sua laurea e del fatto che non trova più lavoro

Ma basta, dai, che non se ne può più di 'sti racconti

Davvero, non ne posso più

Poi, come in certi film francesi

La città ferma sullo sfondo

E noi entriamo in questo bar

Che a me mi sta pure un po' di in culo

Qui sono sempre tutti troppo in tiro

E l’acqua sa di cloro

Poi sugli immancabili racconti degli amici all’estero

Inevitabilmente mi distraggo

E mi fisso sulla pelle secca finita sulla mia maglietta

Sto perdendo i pezzi

Mi sto squagliando

Come finirò?

Cosa n sarà di me?

E mentre io mi prdo in 'sti pensieri

Tu mi chiami e mi dici: «Dove sei?

Non dovevi solamente far la spesa?

Sei fuori da più di un’ora»

Alle spalle di Irene c'è un vaso di gerani rosa

E io penso a quel racconto bellissimo

Quello del vaso di gerani

Lasciato lì, troppo sul bordo del davanzale

Quel vaso infatti poi cadeva giù

Saluto Irene ed esco fuori

Che ho bisogno di sentirmi vivo

Het is een ochtend buiten

Er is als een afscheurbare lucht

Met klittenband wolken

Irene zegt dat ik me zorgen maak

Over zijn diploma en het feit dat hij geen baan meer kan vinden

Maar genoeg, kom op, ik kan niet meer van deze verhalen hebben

Echt, ik kan er niet meer tegen

Dan, zoals in bepaalde Franse films

De stad stopt op de achtergrond

En we gaan deze bar binnen

Dat ik ook een beetje in mijn reet pas

Iedereen hier is altijd te gespannen

En het water smaakt naar chloor

Dan over de onvermijdelijke verhalen van vrienden in het buitenland

Ik raak onvermijdelijk afgeleid

En ik fixeer me op de droge huid van mijn shirt

Ik raak de stukjes kwijt

Ik smelt weg

Hoe zal ik eindigen?

Wat zal er van mij worden?

En terwijl ik aan deze gedachten denk

Je belt me ​​en zegt me: "Waar ben je?

Moest je niet gewoon gaan shoppen?

Je bent meer dan een uur weggeweest'

Achter Irene staat een pot met roze geraniums

En ik denk aan dat mooie verhaal

Die uit de pot met geraniums

Daar achtergelaten, te veel op de rand van de vensterbank

Sterker nog, die vaas viel toen om

Ik neem afscheid van Irene en ik ga naar buiten

Dat ik me levend moet voelen