Elena - Bonetti

Elena

So il tuo nome perché hai appena risposto al telefono

Ma dimmi un po' che ci fai chiusa dentro una banca a Tonengo

In questo posto tremendo

Elena

Su dai, cambiami l’assegno che ti porto a Parigi

A baciarci in quei viali assolati in riva al Tamigi

Fra tutti quei bei Luigi

Ma poi basta

I discorsi dei pendolari mi metton tristezza

Sbadigliare agli stessi binari, la stessa certezza

Di avere ancora appiccato il fuoco ai miei giorni, giorni

Son sicuro che in fondo tenete giardini segreti

Ben nascosti come faccio io con quei dolori privati

Che ancora mi ostino a non chiamare per nom

La collina esplode di luce d io non sono capace

Di essere felice da un po', da un po'

Elena

Ik weet je naam omdat je net de telefoon hebt opgenomen

Maar vertel me wat je doet opgesloten in een bank in Tonengo

Op deze vreselijke plek

Elena

Kom op, verander mijn cheque en ik breng je naar Parijs

Om te kussen op die zonnige lanen aan de oevers van de Theems

Van al die knappe Luigi's

Maar dan is dat genoeg

Ik word verdrietig van de toespraken van de pendelaars

Geeuwen op dezelfde sporen, dezelfde zekerheid

Van het nog steeds in brand steken van mijn dagen, dagen

Ik weet zeker dat je tenslotte geheime tuinen hebt

Goed verborgen zoals ik doe met die privépijnen

Dat ik er nog steeds tegen verzet om niet bij naam te noemen

De heuvel explodeert met het licht van ik ben niet in staat

Om gelukkig te zijn voor een tijdje, voor een tijdje