Recollection - Bobbie Gentry

She licks her finger and dampens her eye

To make people think she is crying

For all around her are tear-sorrowed faces

But she is too young to know dying

Outside the window tree branches sway down

Long, glassy fingers sweep snow-covered ground

While inside a woman is moaning softly

For loss of a son

She sees black-ribboned white roses and hears

A man with bowed head heavily sighing

Then bravely she turns her gaze back to the box

Where a broken young body is lying

Outside the crystal icicles shine bright

Casting a prism, reflecting the light

That sends rainbows dancing across the brow

Of a pastor in prayer

She touches her face to see if the mouth tears

She put on with her finger are drying

Then her young attention is drawn back outside

Where she watches a small brown bird flying

Coming to land on the icy fence rail

With such a momentum it skids on its tail

And she laughs so loud and then quickly

Claps her small hand to her mouth

Ze likt haar vinger en dempt haar oog

Om mensen te laten denken dat ze huilt

Want overal om haar heen zijn betraande gezichten

Maar ze is te jong om te weten dat ze doodgaat

Buiten het raam zwaaien boomtakken naar beneden

Lange, glazige vingers vegen met sneeuw bedekte grond

Terwijl binnen een vrouw zachtjes kreunt

Voor het verlies van een zoon

Ze ziet witte rozen met zwarte banden en hoort

Een man met gebogen hoofd zwaar zuchtend

Dan keert ze dapper haar blik terug naar de doos

Waar een gebroken jong lichaam ligt

Buiten schijnen de kristallen ijspegels helder

Een prisma werpen, het licht weerkaatsen

Dat laat regenbogen over het voorhoofd dansen

Van een predikant in gebed

Ze raakt haar gezicht aan om te zien of de mond scheurt

Ze deed met haar vinger aan het drogen

Dan wordt haar jonge aandacht weer naar buiten getrokken

Waar ze een kleine bruine vogel ziet vliegen

Komt op de ijzige omheining te landen

Met zo'n momentum slipt het op zijn staart

En ze lacht zo hard en dan snel

Klapt haar kleine hand voor haar mond