Lonely Afternoon - Bob Mould

Well, the silence in this house

It echoes in this house

I pull myself together, say

«Today I will get out»

The world, it changed without me

You should hear what I’ve been told

The streets I see are blasphemy

Lined with paper cups and gold

And in some dream, I think

That every word I dare to speak

Someone’s always leaning over me

Lean all over me

A giant vision in the distance

Chase that rainbow down

I hear a pound, pound, pounding in my chest

I hear a knock, a knocking sound

It’s the slivers flowing through my veins

It’s a sign that I’m alive

You’re lucky, oh my friend, so lucky

You’re lucky just to be alive

As words go turning by

I wish they’d all come clear

In this room

Another lonely afternoon

I can count the lonely days

I get by, as they go by

Standing in the stairway by this room

By this room

(They've held me down for long enough;

Like a flower, I need to grow)

The frail and tender heart

Been shipwrecked with a fool

Feeling so abused, well, sometimes

Life can be so cruel

And the ones who make decisions for you

Well, they better understand

But you don’t know what made me think of that

Lonely afternoon

Nou, de stilte in dit huis

Het weergalmt in dit huis

Ik raap mezelf bij elkaar, zeg maar

"Vandaag ga ik eruit"

De wereld, die is veranderd zonder mij

Je zou moeten horen wat mij is verteld

De straten die ik zie zijn godslastering

Bekleed met papieren bekers en goud

En in een droom, denk ik

Dat elk woord dat ik durf te spreken

Er leunt altijd iemand over me heen

Leun over me heen

Een gigantisch zicht in de verte

Jaag die regenboog naar beneden

Ik hoor een pond, pond, beuk in mijn borst

Ik hoor een klop, een klopgeluid

Het zijn de splinters die door mijn aderen stromen

Het is een teken dat ik leef

Je hebt geluk, oh mijn vriend, zo gelukkig

Je hebt geluk dat je nog leeft

Naarmate woorden voorbijgaan

Ik wou dat ze allemaal duidelijk waren

In deze kamer

Weer een eenzame middag

Ik kan de eenzame dagen tellen

Ik kom langs, terwijl ze voorbij gaan

Staande op de trap bij deze kamer

Bij deze kamer

(Ze hebben me lang genoeg tegengehouden;

Als een bloem moet ik groeien)

Het tere en tedere hart

Heeft schipbreuk geleden met een dwaas

Je zo misbruikt voelen, nou ja, soms

Het leven kan zo wreed zijn

En degenen die beslissingen voor je nemen

Nou, ze begrijpen het beter

Maar je weet niet wat me daar aan deed denken

Eenzame middag