Mensch - Black Heaven

Der Himmel trifft auf dunkle Erde, die Wolken ziehen in fernes Land

Ein Mensch, geformt aus Leib und Seele, mit einer Fackel in der Hand

Er teilt die Welt in Gut und Böse, er formt das Licht mit seinem Geist

Gedanken seiner tiefsten Sehnsucht verbannt er in die Dunkelheit

Geleitet von den hellsten Sternen, entblößt vom Grauen der Natur

Versteckt sich tief in feuchten Höhlen, errichtet Mauern aus Kultur

Das Fremde gilt es zu beherrschen, die Gier ihn blind nach vorne treibt

Regiert von seinen größten Ängsten, der Ahnung seiner Sterblichkeit

Und er gräbt sich weiter vor bis zum Mittelpunkt der Welt

Von der Ewigkeit verfolgt und von Größenwahn entstellt

Seine Augen glänzen wild, an den Händen klebt das Blut

Von der eigenen Tat berauscht bis zum nächsten Beutezug

Er gibt der Leere einen Namen, erschafft sich Ethik und Moral

Den Sinn im Leben nachzujagen, so tun, als hätte er keine Wahl

Auch manchmal gegen die eigene Rasse, er vergewaltigt und erschlägt

Genußvoll auch mal seinesgleichen, von Leidenschaft und Hass geprägt

Er trennt die Starken von den Schwachen, denn seine Wahrheit wiegt so schwer

Wie Brot und Wein zum Überleben, er läuft der Freiheit hinterher

Er sieht sich als den letzten Krieger, das Himmelreich, es wartet schon

Die größte Lüge trägt er in sich, das Herz der Zivilisation

De lucht ontmoet de donkere aarde, de wolken verplaatsen zich naar een ver land

Een mens gemaakt van lichaam en ziel, met een fakkel in zijn hand

Hij verdeelt de wereld in goed en kwaad, hij vormt het licht met zijn geest

Hij verbant gedachten aan zijn diepste verlangen naar de duisternis

Geleid door de helderste sterren, blootgesteld door de verschrikkingen van de natuur

Diep verborgen in vochtige grotten, cultuurmuren bouwend

Het vreemde moet worden beheerst, hebzucht drijft hem blindelings vooruit

Geregeerd door zijn grootste angsten, de intuïtie van zijn sterfelijkheid

En hij blijft zijn weg graven naar het centrum van de wereld

Achtervolgd door de eeuwigheid en misvormd door grootheidswaanzin

Zijn ogen glanzen wild, bloed kleeft aan zijn handen

Bedwelmd door je eigen daad tot de volgende inval

Hij geeft de leegte een naam, creëert ethiek en moraliteit

Zin in het leven najagen, doen alsof hij geen keus heeft

Ook soms tegen zijn eigen ras, verkracht en doodt hij

Aangenaam, soms zijn eigen soort, gekenmerkt door passie en haat

Hij scheidt de sterke van de zwakke omdat zijn waarheid zo zwaar weegt

Zoals brood en wijn om te overleven, rent hij achter de vrijheid aan

Hij ziet zichzelf als de laatste krijger, het koninkrijk der hemelen, het wacht al

Het draagt ​​de grootste leugen in zich, het hart van de beschaving