Заговор молчания - Billy Milligan

Припев:

Мёртвая тишина голоса лишена.

И вся земля вокруг — выжжена, выжжена.

Мертвая тишина голоса лишена.

Если еще не сдох — выживи!

Ваши рты зашиты белыми нитками.

В слабости признании, кто сделал под пытками.

Бегло, попытками, с вечной опаской.

Будто летите в темноте по встречке, на красный.

Обещаньям грош-цена, и это рыночная стоимость,

Ваше счастье все и так тут вымученно строилось.

Сбросить кандалы с себя сложней, чем на других надеть.

Ваша наигранная боль вам ни с руки нигде.

Это падение, а не взлет, не надейтесь даже.

Вы зашли все в белом не туда, тут чернь и сажа.

Ты в этих дебрях нажил только лишь врагов себе.

И нет того, кто выбраться отсюда бы тайком сумел.

Чтоб в этой мясорубке выжить надо постараться.

Жизнь насмехается над всеми нами, как Гораций.

Парятся те, кто собирает скелеты в шкафу.

Сами превращая свой триумф в нелепый конфуз.

Узники обстоятельств, созданных нами же.

Смотрим наверх, а под ногами звездные залежи.

Кто-то залижет раны, кто-то сдохнет от иллюзий.

Слова раскаяния мой метод, и скоро я добьюсь их.

Песочные часы разбились о каменный взгляд,

Ты ухватился за возможность руками не зря.

Зрячий не значит прозорливый, так что смотри в оба.

Тот, кто однажды уже предал тебя, сбагрит снова.

Я слышу голоса в голове.

Доброта дается наказаниям взамен.

Заживо погребены, но еще не в курсе.

Обходной путь запрещен, и х*й с ним.

Собеседники внутри мертвы, как и ты.

Фанатики затерли святыни до дыр.

Дверь закрыта, и без толку заново стучать в нее.

Там тоже заговор молчания.

Припев:

Мёртвая тишина голоса лишена.

И вся земля вокруг — выжжена, выжжена.

Мертвая тишина голоса лишена.

Если еще не сдох — выживи!

Безразличие режет острее, чем бритва.

Для молчания не лучшее время ты выбрал.

Делать выводы поздняк, пожинай плоды.

На твое могиле оставит лишь тишина следы.

Ни капли раскаяния, пусто в душе.

Мозг еще соображает, но нет пульса уже.

Тусклый сюжет и есть светлое завтра.

Аромат свободы пахнет смердно и затхло.

Падки на соблазны, вымаливая милость.

Силы дох*я, но вот ума не появилось.

Затуманены идеями ненужных утопий.

А тех, кто может нас спасти бездушно утопим.

В плену самообмана, то Усам, то Обама.

Виноваты все, только не мы, уссаться от срама.

Рана бродит и конца нет этим мукам во век.

Но чуть что мы поднимаем сразу руки наверх.

Пресмыкаться в крови у этой нации стало.

Ненавидим власть, но воздвигаем на пьедесталы.

Самолюбию п*зда, хотя ноем об обратном.

Но в очередной раз мы даем им снова обобрать нас.

Ходим по краю, свои неудачи празднуя.

Заповеди те же, все просто иначе названо.

Язвы на теле общества больно.

Даже герои лишены тут почестей давно.

И это дно, ниже нет, капитан Нэмо.

Все равно не жилец, о пятам немо.

Смерть ходит за каждый из нас постоянно.

Секунды бегут, близок час покаяния.

Просим подаяния, на слезы скупясь.

Опять оправдывая тех, кто создан их красть.

Дверь закрыта и без толку стало стучать в нее.

Там тоже заговор молчания.

Припев:

Мёртвая тишина голоса лишена.

И вся земля вокруг — выжжена, выжжена.

Мертвая тишина голоса лишена.

Если еще не сдох — выживи!

Альбом: «Привет из преисподней».

Refrein:

De doodse stilte is stemloos.

En al het land eromheen is verschroeid, verschroeid.

De doodse stilte is stemloos.

Als je nog niet dood bent - overleef!

Je monden zijn dichtgenaaid met witte draad.

In de zwakte om te bekennen wie het deed onder marteling.

Vloeiend, met pogingen, met eeuwige bezorgdheid.

Alsof je in het donker in de tegenovergestelde richting vliegt, richting de rode.

Beloften zijn waardeloos, en dit is de marktwaarde,

Je geluk is hier toch allemaal moeizaam opgebouwd.

Het is moeilijker om de ketenen van jezelf af te werpen dan om ze op anderen te leggen.

Je gesimuleerde pijn is nergens voor jou.

Dit is een val, geen stijging, zelfs niet hopen.

Je ging helemaal in het wit naar de verkeerde plek, hier is zwart en roet.

In deze wildernis heb je alleen jezelf vijanden gemaakt.

En er is niemand die er stiekem in slaagt om hier weg te komen.

Om te overleven in deze vleesmolen, moet je het proberen.

Het leven bespot ons allemaal, net als Horace.

Stoom degenen die skeletten in de kast verzamelen.

Zelf hun triomf veranderen in een absurde gêne.

Gevangenen van door ons gecreëerde omstandigheden.

We kijken omhoog en onder onze voeten bevinden zich sterafzettingen.

Iemand zal zijn wonden likken, iemand zal sterven aan illusies.

Woorden van berouw zijn mijn methode, en binnenkort zal ik ze bereiken.

De zandloper versplinterde tegen de stenen blik,

Je greep de kans niet voor niets met je handen.

Zien betekent niet helderziend, dus houd je ogen open.

Degene die je ooit al heeft verraden, zal opnieuw verliezen.

Ik hoor stemmen in mijn hoofd.

Vriendelijkheid wordt gegeven in ruil voor straf.

Levend begraven, maar nog niet op de hoogte.

De bypass is verboden, en x*d ermee.

De gesprekspartners binnen zijn dood, net als jij.

Fanatici veegden de heiligdommen tot gaten.

De deur is gesloten en het heeft geen zin om er nog een keer op te kloppen.

Er is ook een samenzwering van stilte.

Refrein:

De doodse stilte is stemloos.

En al het land eromheen is verschroeid, verschroeid.

De doodse stilte is stemloos.

Als je nog niet dood bent - overleef!

Onverschilligheid snijdt scherper dan een scheermes.

Je hebt niet de beste tijd voor stilte gekozen.

Het is te laat om conclusies te trekken, de vruchten te plukken.

Alleen stilte laat sporen na op je graf.

Geen druppel wroeging, leeg in de ziel.

De hersenen denken nog steeds, maar er is geen hartslag meer.

Een saai plot en er is een heldere morgen.

De geur van vrijheid ruikt stinkend en muf.

Vallen voor verleidingen, smeken om genade.

De kracht is dood, maar de geest verscheen niet.

Vertroebeld door ideeën over onnodige utopieën.

En we zullen degenen die ons kunnen redden zielloos verdrinken.

In gevangenschap van zelfbedrog, toen Osam, toen Obama.

Iedereen heeft de schuld, maar wij niet, pissend van schaamte.

De wond dwaalt af en er komt voor altijd geen einde aan deze kwellingen.

Maar een klein beetje, we steken onmiddellijk onze handen op.

Kruipen in het bloed van deze natie is geworden.

We haten macht, maar we plaatsen het op voetstukken.

Eigenliefde is fucked, hoewel we anders zeggen.

Maar nogmaals, we lieten ons opnieuw beroven.

We lopen langs de rand en vieren onze mislukkingen.

De geboden zijn hetzelfde, alles heeft alleen een andere naam.

Zweren op het lichaam van de samenleving doen pijn.

Zelfs de helden zijn hier lange tijd van eer beroofd.

En dit is de bodem, er is geen lagere, kapitein Nemo.

Nog steeds geen huurder, op de hielen van dom.

De dood loopt de hele tijd voor ieder van ons.

De seconden lopen, het uur van berouw is nabij.

We vragen om aalmoezen, met tranen in de ogen.

Opnieuw degenen rechtvaardigen die gemaakt zijn om ze te stelen.

De deur was gesloten en kloppen had geen zin.

Er is ook een samenzwering van stilte.

Refrein:

De doodse stilte is stemloos.

En al het land eromheen is verschroeid, verschroeid.

De doodse stilte is stemloos.

Als je nog niet dood bent - overleef!

Album: "Groeten uit de onderwereld"