Реквием по мечте - Billy Milligan

Вороны вьются над головой стаями,

Ответь мне на вопрос — кем с тобой стали мы?

Уставшие, раненые, но живые,

Всё равно ползем в рай с ножевыми.

То, что было раньше — учебка,

Кем маршрут нам этот страшный начертан?

То бурьян, то чертополох,

Судьба порою бьет больнее, чем топором.

Из этой воронки нет выхода,

И часы расплаты пробили тихо так.

Череда совпадений и есть фатум,

Если и есть священный Грааль, то он не здесь спрятан.

Гром грянул, время собирать камни,

Ты справедливости хотел, но сам не рад карме.

Крайняя мера — примитивный метод,

Как бы ты ни бежал - время впереди на метр.

Всех, по инерции, тянет вниз,

Всё меньше шансов, мы впиваемся когтями в них.

Надежд протяжный визг бьет по ушам,

И жизнь сопровождает каждый плётками шаг.

Храмов не счесть, кровоточит душа,

В яд превращается всё то, чем дышал.

Белые полосы тут редкие, но не те,

Это реквием по мечте.

Я слышу за фанфарами плач,

Я вижу за улыбками ужас.

И сколько страх свой не прячь,

Ты знаешь сам, что чем дальше, тем хуже.

Я слышу за фанфарами плач,

Я вижу за улыбками ужас.

И сколько страх свой не прячь,

Ты знаешь сам, что чем дальше, тем хуже.

Я слышу за фанфарами плач,

Я вижу за улыбками ужас.

И сколько страх свой не прячь,

Ты знаешь сам, что чем дальше, тем хуже.

Я слышу за фанфарами плач,

Я вижу за улыбками ужас.

И сколько страх свой не прячь,

Ты знаешь сам, что чем дальше, тем хуже.

Вороны вьются над головой стаями,

Видно не на те цифры мы с тобой ставили.

Нашими устами говорит Тат,

Бог забрал чужую боль, чтоб подарить нам.

Но мне такая щедрость не сдалась нахер,

Лучше быть в неведении, чем сгорать в страхе.

Крах неминуем, ваш прав был Игумий,

Ложь не спасает вас, и правда не губит.

Он бы давно бы, уже свел все стигматы,

Вашего благочестия врёт индикатор.

Вы не лучше меня, вы такие же грешники,

Вера не вернет, увы, вам имени прежнего.

Вы забыли всё, но я вам напомню,

Слёзы под ногами вашу яму наполнят.

Полые сердца внутри, взгляд безразличен,

Падаль не едят, ты станешь вряд ли добычей.

Вечный бег по кругу, вслед за стрелками таймера,

Этот марафон окутан древними тайнами.

Что нас ждёт впереди, ждёт ли вообще,

Что скрыто в наших душах, внутри тёмных пещер.

Проще не думать о последствиях вовсе,

Ноги унося, даже последнее бросив.

Белые полосы тут редкие, но не те,

Это реквием по мечте.

Я слышу за фанфарами плач,

Я вижу за улыбками ужас.

И сколько страх свой не прячь,

Ты знаешь сам, что чем дальше, тем хуже.

Я слышу за фанфарами плач,

Я вижу за улыбками ужас.

И сколько страх свой не прячь,

Ты знаешь сам, что чем дальше, тем хуже.

Я слышу за фанфарами плач,

Я вижу за улыбками ужас.

И сколько страх свой не прячь,

Ты знаешь сам, что чем дальше, тем хуже.

Я слышу за фанфарами плач,

Я вижу за улыбками ужас.

И сколько страх свой не прячь,

Ты знаешь сам, что чем дальше, тем хуже.

Kraaien zweven in zwermen boven hun hoofd,

Beantwoord mij de vraag - wie zijn we met jou geworden?

Moe, gewond, maar levend,

We kruipen nog steeds met messen naar de hemel.

Wat was voorheen - training,

Wie heeft deze verschrikkelijke route voor ons uitgestippeld?

Nu onkruid, dan distels,

Het lot slaat soms harder toe dan een bijl.

Er is geen uitweg uit deze trechter

En de uren van afrekening sloegen zo stil toe.

Een reeks toevalligheden is het lot,

Als er een heilige graal is, is die hier niet verborgen.

De donder heeft toegeslagen, het is tijd om stenen te verzamelen,

Je wilde gerechtigheid, maar je bent zelf niet blij met karma.

Het laatste redmiddel is een primitieve methode,

Hoe je ook rent, de tijd loopt een meter vooruit.

Iedereen, door traagheid, trekt naar beneden,

Minder en minder waarschijnlijk graven we onze klauwen erin.

Hoop aanhoudende krijs slaat op de oren,

En het leven begeleidt elke stap met zwepen.

Tempels tellen niet, de ziel bloedt,

Alles wat je inademt verandert in vergif.

Witte strepen zijn hier zeldzaam, maar niet die

Dit is een requiem voor een droom.

Ik hoor huilen achter de fanfares,

Ik zie afschuw achter de glimlach.

En hoeveel verberg je angst niet,

U weet zelf dat hoe verder, hoe erger.

Ik hoor huilen achter de fanfares,

Ik zie afschuw achter de glimlach.

En hoeveel verberg je angst niet,

U weet zelf dat hoe verder, hoe erger.

Ik hoor huilen achter de fanfares,

Ik zie afschuw achter de glimlach.

En hoeveel verberg je angst niet,

U weet zelf dat hoe verder, hoe erger.

Ik hoor huilen achter de fanfares,

Ik zie afschuw achter de glimlach.

En hoeveel verberg je angst niet,

U weet zelf dat hoe verder, hoe erger.

Kraaien zweven in zwermen boven hun hoofd,

Het is te zien op de verkeerde nummers die jij en ik hebben gezet.

Tat spreekt door onze lippen,

God nam de pijn van iemand anders om ons te geven.

Maar zo'n vrijgevigheid gaf me niet op,

Het is beter onwetend te zijn dan te branden van angst.

De ineenstorting is onvermijdelijk, jouw rechten waren Igumi,

Leugens redden je niet, en de waarheid vernietigt je niet.

Hij zou al lang geleden alle stigmata hebben verminderd,

Je vroomheidsindicator liegt.

Jullie zijn niet beter dan ik, jullie zijn dezelfde zondaars

Het geloof zal u helaas niet de naam van eerstgenoemde teruggeven.

Je bent alles vergeten, maar ik zal je eraan herinneren

Tranen onder je voeten zullen je gat vullen.

Holle harten van binnen, de blik is onverschillig,

Aas wordt niet gegeten, het is onwaarschijnlijk dat u een prooi wordt.

Eeuwig rennen in een cirkel, de pijlen van de timer volgen,

Deze marathon is gehuld in eeuwenoude geheimen.

Wat ons te wachten staat, of het überhaupt wacht,

Wat is verborgen in onze zielen, in de donkere grotten.

Het is makkelijker om helemaal niet aan de gevolgen te denken,

Benen dragen, zelfs de laatste verlaten.

Witte strepen zijn hier zeldzaam, maar niet die

Dit is een requiem voor een droom.

Ik hoor huilen achter de fanfares,

Ik zie afschuw achter de glimlach.

En hoeveel verberg je angst niet,

U weet zelf dat hoe verder, hoe erger.

Ik hoor huilen achter de fanfares,

Ik zie afschuw achter de glimlach.

En hoeveel verberg je angst niet,

U weet zelf dat hoe verder, hoe erger.

Ik hoor huilen achter de fanfares,

Ik zie afschuw achter de glimlach.

En hoeveel verberg je angst niet,

U weet zelf dat hoe verder, hoe erger.

Ik hoor huilen achter de fanfares,

Ik zie afschuw achter de glimlach.

En hoeveel verberg je angst niet,

U weet zelf dat hoe verder, hoe erger.