Sumarian Rebirth - Bethzaida

To be lost in endless mazes

with no thread to lead me home

As violent waves of doubt embrace me

(but for them I’m all alone)

All mysteries I thought I knew

Now wondering about life and death

As clouds of thunder gather above me Layer by layer, my soul: Undress!

What can we hope to feed the gods with

when we do not understand

Their need for something far beyond

what ever came from hands of man?

And still we say our prayers begging

to be heard in our plea

But they have more important tasks

to do than grant the wish of me At night’s dawn the darkness rising

Slowly eats the light away

And dreams of forces from beyond

that lives in veils of fright will prey

On minds of sane that never wished

to be entombed in madness’breath

As they begin their slow descent

at last devoured in dreams of death…

Walked this endless labyrinth of chaos and of pain

Filled with ancient artifacts of times far away

Sorrow fills my soul, for a moment to behold

The divinity of nothingness the truth at last unfolds…

Verdwalen in eindeloze doolhoven

zonder draad om me naar huis te leiden

Terwijl gewelddadige golven van twijfel me omarmen

(maar voor hen ben ik helemaal alleen)

Alle mysteries waarvan ik dacht dat ik ze wist

Nu afvragend over leven en dood

Terwijl onweerswolken zich boven me verzamelen, laag voor laag, mijn ziel: kleed je uit!

Waarmee kunnen we hopen de goden te voeden?

wanneer we het niet begrijpen

Hun behoefte aan iets dat veel verder gaat

wat is er ooit uit handen van mensen gekomen?

En toch zeggen we onze gebeden smekend

om gehoord te worden in ons pleidooi

Maar ze hebben belangrijkere taken

te doen dan de wens van mij te vervullen Bij het aanbreken van de nacht stijgt de duisternis

Eet langzaam het licht weg

En dromen van krachten van buitenaf

die in sluiers van angst leeft, zal jagen

Op verstandige gedachten die nooit hebben gewild

om te worden begraven in de adem van de waanzin

Terwijl ze aan hun langzame afdaling beginnen

eindelijk verslonden in dromen van de dood ...

Liep dit eindeloze labyrint van chaos en pijn

Gevuld met oude artefacten van tijden ver weg

Verdriet vult mijn ziel, voor een moment om te aanschouwen

De goddelijkheid van het niets, de waarheid ontvouwt zich eindelijk...