Dr. Miezo - Bethlehem

Ich bin der Hades, Medusa mein Wahn

Verzicht auf ein sechstel meines Grades

wirfts Flѓјstern aus der Bahn

Es nagt am Profil des Rades

Denn es ist so: Die Hure leckt zart an unbeugsamen Augen

verzehrt stumm das Chaos, welches tief in mir wallt

Verbirgt sich meist in fordernd', feuchtem Saugen

ihr jѓ¤her Biss, mein Blut versiegt schon bald

Der edle Anblick von grausig' Getier

erzѓ¤hlt die Mѓ¤r des einsamen Gasts

Die Tѓјr zerbricht, so scheint es mir

ertrank im Sog meiner teuflischen Last

Mein Fleisch stѓјrzt wѓ¤ss'rig ins erschlaffend', kalte Loch

gebettet ins Gewѓјrm des gehѓ¶rnten Verdachts

Gewѓ¶lk meine Sucht, nur die Glut ruft mich noch

reift das Bѓ¶se in mir, das meist wuchert des Nachts

Ich schmeichle mir, ich schmecke mein Blut

entsage dir, richt' aus den eig’nen Tod

Mein Feuer blѓјht, schwimmt fahl mit der Flut

Ein Scheit verglѓјht, schaffts nicht mehr bis zum Boot

Ist es das reinigende Erbarmen, das mich zu mir ruft?

Oder ist es der Sieg, der seinem Tun zu entfliehen sucht?

Schmeckt so der Trost, der ѓјberhaupt nichts nѓјtzt?

weil er mich vor dem gepriesenen Untergang nicht schѓјtzt?

ѓ"berhaupt nicht schѓјtzt ?!

Ik ben Hades, Medusa mijn waanzin

Afstand doen van een zesde van mijn diploma

gooit de fluistering van het spoor

Het knaagt aan het profiel van het wiel

Omdat het zo is: de hoer likt teder aan onbuigzame ogen

stilletjes de chaos verterend die diep in mij opwelt

Meestal verstopt in 'veeleisend', vochtig zuigen

haar plotselinge beet, mijn bloed zal snel opdrogen

De nobele aanblik van afschuwelijke wezens

vertelt het verhaal van de eenzame gast

De deur breekt, lijkt mij

verdronken in het kielzog van mijn duivelse last

Mijn vlees valt waterig in het slappe, koude gat

ingebed in de worm van gehoornde achterdocht

Bewolkt mijn verslaving, alleen de gloed roept me nog

het kwaad in mij rijpt, wat meestal 's nachts ongebreideld groeit

Ik vlei mezelf, ik proef mijn bloed

doe afstand van jezelf, oordeel over je eigen dood

Mijn vuur bloeit, bleek met het getij te zwemmen

Een boomstam verbrandt, haalt de boot niet meer

Is het het zuiverende mededogen dat me tot mezelf roept?

Of is het de overwinning die probeert te ontsnappen aan zijn acties?

Is dat hoe de troost smaakt die helemaal nutteloos is?

omdat hij me niet beschermt tegen de beloofde ondergang?

"beschermt helemaal niet ?!