Knochenkorn - Bethlehem

Es ist die Welt, sie zu vergessen

Blanke Rede, mein Ermessen

Sieh dich um und siebe Knochen

Reiss' sie raus in nur acht Wochen

Will sie sieben, nichts geblieben

Schreis raus Sieben, hiergeblieben

Nur die Knochen, kann sie kochen

Kann sie stehlen, nur mich quälen

Ich könnt' es so gut verwerten

Die Sieben, sie hallt tief in mich hinein

Ich könnte Knochen härten

Schlag' sie mit Gerten

Nur sieben können sicher sein

Tote Nacht, gibt mir die Macht

Gibt mir die Pein, so soll es sein

Gibt mir das Ende, näht es zu

Verliert den Stuhl, gibt niemals Ruh'

Ein hohler Laut, ein Pferdemaul

Ein leerer Kropf, ein toter Gaul

Ich schreibe mich, bei trübem Licht

Der Knochen bricht, nimmt mir die Sicht

Ich könnte es so gut verwerten

Die Sieben, sie hallt tief in mich hinein

Ich könnte Knochen härten

Peitsch' sie mit Gerten

Die sieben können sicher sein

Het is de wereld om te vergeten

Blanco toespraak, mijn discretie

Kijk om je heen en zift botten

Scheur ze uit in slechts acht weken

Wil je ze zeven, niets meer

Schreeuw zeven, blijf hier

Alleen de botten, ze kan koken

Kan ze stelen, me alleen kwellen?

Ik kan het zo goed gebruiken

De zeven, het resoneert diep in mij

Ik zou botten kunnen harden

Versla ze met gewassen

Slechts zeven kunnen er zeker van zijn

Dode nacht, geef me de kracht

Geef me pijn, zo zal het zijn

Geef me het einde, naai het dicht

Verliest de stoel, rust nooit

Een hol geluid, een paardenmond

Een lege krop, een dood paard

Ik schrijf mezelf, bij weinig licht

Het bot breekt, verblindt me

Ik zou het zo goed kunnen gebruiken

De zeven, het resoneert diep in mij

Ik zou botten kunnen harden

Klop ze met gewassen

De zeven kunnen er zeker van zijn