Convalescencia En Valencia - Bersuit Vergarabat

Hay alguien en la Luna de Valencia

Que ayer fue a dar una vuelta

Y se quedó a vivir allá…

Yo lo conozco, es un amigo infiel:

Se cortó solo y se lastimó

Tal vez algunos locos de aquel barrio

Compañeros de escenario

Lo podamos rescatar…

Porque una voz querida cruza el mar

Y toca fibras íntimas

Más cuando se anda tan lejos

Pidiendo auxilio en el desierto

Desintegrado, en un cráter cayó

Y está aturdido y sin reflejo

Y… llora cuando recuerda

Ese amor que lo hizo mierda

O porque no quiere reconocer

Que es un maldito argentino

Zarpado a full de fobia incierta

Siempre un mal de amor lamenta

Lleva una daga en el pecho…

Ésa es la ofrenda de una dama

Que no quiso rey

Y un viaje lento hasta una luna sin miel

Quedarse es tan triste como irse

Es que tiene una certeza:

Solo sabe equivocarse

Y va, perdido, esperando una señal

Preso en la bruma de la inercia

Más cuando se anda tan lejos

Pidiendo auxilio en el destierro

Desintegrado, en un cráter cayó

Y va aturdido y sin reflejos

Y… llora cuando recuerda

Ese amor que lo hizo mierda

O porque no quiere reconocer

Que está solo, en la Luna de Valencia

Solo en la Luna de Valencia, solo…

Er is iemand op de maan van Valencia

Dat hij gisteren ging wandelen

En hij bleef daar wonen...

Ik ken hem, hij is een ontrouwe vriend:

Hij sneed zichzelf en bezeerde zichzelf

Misschien wat gekke mensen uit die buurt

podium partners

We kunnen hem redden...

Omdat een lieve stem de zee oversteekt

En het raakt intieme vezels

Meer als je zo ver loopt

Hulp vragen in de woestijn

Gedesintegreerd, in een krater viel het

En hij is versuft en reflexloos

En... hij huilt als hij het zich herinnert

Die liefde die het shit maakte

Of omdat hij het niet wil herkennen

Wat is een verdomde Argentijn?

Zet koers naar vol onzekere fobieën

Altijd spijt van een slechte liefde

Hij draagt ​​een dolk in zijn borst...

Dat is het aanbod van een dame

dat de koning niet wilde

En een langzame rit naar een maanloze huwelijksreis

Blijven is net zo verdrietig als weggaan

Het is dat hij een zekerheid heeft:

hij weet alleen hoe hij ongelijk moet hebben

En hij gaat, verloren, wachtend op een teken

Gevangene in de mist van traagheid

Meer als je zo ver loopt

Hulp vragen in ballingschap

Gedesintegreerd, in een krater viel het

En hij gaat versuft en zonder reflexen

En... hij huilt als hij het zich herinnert

Die liefde die het shit maakte

Of omdat hij het niet wil herkennen

Dat hij alleen is, op de maan van Valencia

Alleen in de Valenciaanse Maan, alleen...