Скрипач - Беломорканал

В бронзо — лагерной пыли, плесень серых бараков.

Лай собак да интриги и конвойный наряд.

Всё замерло сразу, остановилось мгновенье

И казалось, что время, повернёт всё назад.

За забором конвой, у железной дороги

На этап подгонял, не судимых детей.

Братишек, сестрёнок из тёплых постелей

Этапировал Берия в бездну спецлагерей.

Мальчонка еврей, прижимал к сердцу скрипку

Вместо хлеба в кармане, носил канифоль.

В этих детских глазах, отраженье печали

И вопрос, ну за, что мне страданья и боль.

Как свеча в темноте, разрывая пространство

Заиграла вдруг скрипка незнакомый мотив.

В запылённых очках, черноглазый мальчишка

Хрупкими пальцами, ласкал нежно гриф.

(Музыкальный проигрыш)

На крышах бараков, замерли зэки,

Слезою прошибло суровый конвой.

Песню про маму, пела рядом сестрёнка

Не надо их в лагерь, отпустите домой.

Не выдержав голод, беспредел и страданья

На последнем дыханье, пал лицом он в песок.

К сердцу прижал, как свободы надежу

Детскими ручками, скрипку он и смычок.

Заплакали тучи, обняла сестрёнка

Из кармана в песок, упал канифоль.

Плакал конвой, плакала зона

Ни с чем не сравнить, души детской боль.

Прошло много лет, и не раз я судимый

На звезду скрипача, из ромашек венки.

Приношу как смогу, а как звали не знаю

Остались на память, канифоль и очки.

Когда плачет скрипка, по душе моей бритвой

Отдал бы ему, свой последний паёк.

Был еврейский пацан, настоящий братишка

Он с сестрёнкой делил, свой казённый кусок.

In brons - kampstof, schimmel van grijze kazerne.

Blaffende honden en intriges en escort outfit.

Alles bevroor tegelijk, het moment stopte

En het leek erop dat de tijd alles zou terugdraaien.

Achter het hek staat een konvooi, vlakbij de spoorlijn

Hij dreef kinderen zonder strafblad het podium op.

Broeders, zusters van warme bedden

Beria werd overgebracht naar de afgrond van speciale kampen.

De kleine Jood drukte de viool tegen zijn hart

In plaats van brood in zijn zak had hij hars bij zich.

In de ogen van deze kinderen, een weerspiegeling van verdriet

En de vraag is, nou, waarom heb ik lijden en pijn nodig.

Als een kaars in het donker, die de ruimte verscheurt

Plots speelde een viool een onbekend deuntje.

In een stoffige bril, jongen met zwarte ogen

Breekbare vingers streelden zachtjes de nek.

(muziek pauze)

Op de daken van de kazerne bevroor de gevangenen,

Een traan brak door een hard konvooi.

Een liedje over mama, zus zong vlakbij

Het is niet nodig om naar het kamp te gaan, laat ze naar huis gaan.

Niet bestand tegen honger, wetteloosheid en lijden

Met zijn laatste adem viel hij met zijn gezicht naar beneden in het zand.

Ik drukte het tegen mijn hart, als hoop op vrijheid

Met kinderhanden strijkt hij viool en strijkstok.

Wolken huilden, zus omhelsde

Rosin viel uit de zak in het zand.

Het konvooi huilde, de zone huilde

Er is niets te vergelijken, de zielen van de pijn van een kind.

Vele jaren zijn verstreken, en meer dan eens ben ik beoordeeld

Op de ster van de violist, kransen van madeliefjes.

Ik breng het zo goed als ik kan, maar ik weet niet wat de naam was

Bleef voor geheugen, hars en glazen.

Als de viool huilt, hou ik van mijn scheermes

Ik zou hem mijn laatste rantsoen geven.

Er was een Joods kind, een echte broer

Hij deelde zijn regeringsstuk met zijn zus.