Mélancolie - Belenos

Je pense à cette petite chambre de terre

Qui est mienne, qui me convient exactement

Où j’ai loué de bizarres affiches

Qui recouvrent partout les murs nus de ma vie

J’ai laissé le loisir à son propriétaire

D’y déposer l’hiver sa semence de blé

Tant que je n’y suis pas, le blé ne gagne guère

Mais il espèr un peu en mon coeur nourricir

Quand je serais rumuante comme un ventre de femme

Que l’amour d’un enfant à neuf mois tenaillé

C’est bien le Diable si mes entrailles

Ne s’auréolent pas d’un miracle de blé

Je n’ai pas cet orgueil de croire que mon âme

Doit forcément passer dans la fleur du froment

Je puis laisser mes os trainer au ras du sol

Afin qu’un chien galleux viennent s’y blanchir les dents

Ik denk aan dit kleine kamertje op aarde

Wie is van mij, wie past precies bij mij

Waar ik rare posters huurde

Die overal de kale muren van mijn leven bedekken

Ik liet de vrije tijd over aan de eigenaar

Om daar in de winter zijn tarwezaad te deponeren

Zolang ik er niet ben verdient de tarwe nauwelijks

Maar hij hoopt een beetje in mijn hart te voeden

Als ik kauw als de buik van een vrouw

Dat de liefde van een kind van negen maanden gekweld werd

Het is goed de duivel als mijn ingewanden

Zijn niet gehalveerd door een wonder van tarwe

Ik heb niet die trots om te geloven dat mijn ziel

Moet noodzakelijkerwijs in de bloem van de tarwe passeren

Ik kan mijn botten over de grond laten slepen

Zodat een schurftige hond zijn tanden komt bleken