Funeste et hivernal - Belenos

A la frontière des ténèbres

Là où l’aube n’est que le crépuscule

Loin de tout fracas humain

Proche des fjords gelés

Miroir des rares lueurs

J’admire le froid soleil

En continuelle perdition

Aux abords de cette geôle

Givrée, illimitée

Là où les crevasses et les ronces

Sont ensevelies

D’une majestueuse nappe blanche

Aan de rand van de duisternis

Waar de dageraad slechts de schemering is

Ver van enig menselijk geluid

Dicht bij bevroren fjorden

Spiegel van zeldzame lichten

Ik bewonder de koude zon

In voortdurend verlies

Rond deze gevangenis

Frosted, onbeperkt

Waar de spleten en bramen

zijn begraven

Van een majestueus wit tafelkleed