She - Bata Illic

Sie hat das Gesicht, das oft nur zeigt

Wieviel Gesichter es verschweigt

Sie hat die Farben, die der Mai kaum fertigbringt

Sie kann sein behutsam wie der Wind

Sie kann verletzen wie ein Kind

Kann machen, daß mein Schmerz gerinnt

Und jeder Tag sein der Dir winkt

Sie ist das Kapitel das mich prägt

Die Woge die mich weiterträgt

Die meine Höhen, meine Tiefen mit bestimmt

Sie ist jenes Maß mit dem man mißt

Der blaue Fleck, den man vergißt

Das Ufer dem man, wie man ist, entgegenschwimmt

Sie, wenn Du sie säh'st wie ich sie seh'

Sie nicht zu lieben, glaub' ich, täte weh

Sie ist das Blau mit dem der Morgen winkt

Sie ist mir vertraut wie alte Fotos sind

Für deren Schwächen man aus Liebe bringt

Die man dort trägt wohin die Zeit nicht dringt

Sie ist was ich habe, was ich bin

Ist mein Verlust und mein Gewinn

Ist das Gesicht, an dem man nicht vorüber treibt

Sie ist das Gedicht, das man nie schreibt

Das mir zu schreiben übrig bleibt

Das etwa sagen müßte wie ganz einfach nur:

Ich liebe sie, sie, sie

Ze heeft het gezicht dat vaak alleen maar te zien is

Hoeveel gezichten het verbergt

Ze heeft de kleuren die May nauwelijks aankan

Ze kan zacht zijn als de wind

Ze kan pijn doen als een kind

Kan mijn pijn doen stremmen

En wees elke dag die je wenkt

Zij is het hoofdstuk dat mij vormt

De golf die me voortvoert

Dat bepaalt mijn hoogte- en dieptepunten

Het is de maat waarmee men meet

De blauwe plek die je vergeet

De oever waar men naar toe zwemt zoals men is

Zij, als je haar zag zoals ik haar zie

Ik denk dat niet van haar houden pijn zou doen

Zij is het blauw waarmee de ochtend lonkt

Ze komt me bekend voor zoals oude foto's dat zijn

Voor wiens zwakheden men liefde brengt

Welke draagt ​​waar de tijd niet doordringt

Zij is wat ik heb, wat ik ben

Is mijn verlies en mijn winst

Is het gezicht waar je niet voorbij rijdt

Het is het gedicht dat je nooit schrijft

Dat blijft voor mij om te schrijven

We zouden bijvoorbeeld gewoon moeten zeggen:

Ik hou van haar, haar, haar