Ému mais digne - Barbara Weldens

Homme, ami, frère

En ce soir d'été, la trentaine érige l'évidente beauté

Le soleil engorge ta peau d’un sang qui bouillonne

Encore un peau et ton cuir pourrait fendre

Comme un fruit éclaté de sucre et d’ambre

Homme, ami, frère

En ce soir d’ivresse, l’allègre amitié s’alourdit de tendresse

Et sur le ton que prennent les vieux copains de peine

Les yeux saouls et le sourire qui se mord

On se dit qu’on s’aime et ça raisonne… Longtemps

Longtemps le silence accompagne les mots dits

De sa muette symphonie

Et nous buvons le soir épicé de regrets

Homme, ami, frère

Nous sommes tous deux nourris à la même mamelle de la même nuit

C’est la même terre qui nous berce, la même chape qui nous oppresse

Le même sang que nous crachons dans nos voix

Le même vin que nous brûlons dans nos foies

Homme, ami, frère

Tu es beau, tu es noueux comme la vigne des crins jusqu’aux racines

Et ta bouche tremblante exulte quelque aveu fardé d’insultes

Mais déjà la vibration s’achève

Étouffée par le mégot à tes lèvres

Longtemps le silence accompagne les maudits

Confidences travesties

Et nous buvons le matin épicé de nuit blanche

Homme, ami, frère

Le soleil nous a joué un tour d’avance, il a gagné encore

Sa lumière nous poudre de pâleur, il nous faut rejoindre les lueurs

Que le monde bienveillant allume, l’enclume

L’enclume que le jour allume pour nous

Homme, ami, frère

Fais durer l’accolade une seconde de trop pour ce monde si prompt

Homme, ami, frère

Cette nuit était la nôtre mais le monde est aux autres et le jour nous reprend

Homme, ami, frère

La vie en vaut la peine car tu sais que je t’aime et je sais que tu m’aimes

Frères, je rentre chez moi, je titube un peu mais je sens dans mon dos tes yeux

qui me portent

Et dans un dernier rire

Sur le pas de ta porte

Tu persistes et tu signes

Ému mais digne !

man, vriend, broer

Op deze zomeravond richten de jaren dertig de voor de hand liggende schoonheid op

De zon verzwelgt je huid met kokend bloed

Nog een vel en je leer kan splijten

Als een fruituitbarsting van suiker en amber

man, vriend, broer

Op deze dronken avond wordt de vrolijke vriendschap zwaar van tederheid

En op de toon die oude vrienden nemen

De dronken ogen en de glimlach die bijt

We zeggen dat we van elkaar houden en dat is logisch... Long

Lange tijd vergezelt stilte de gesproken woorden

Van zijn stomme symfonie

En we drinken de avond gekruid met spijt

man, vriend, broer

We krijgen allebei dezelfde nacht uit dezelfde uier

Het is dezelfde aarde die ons wiegt, dezelfde dekvloer die ons onderdrukt

Hetzelfde bloed dat we spuwen in onze stem

Dezelfde wijn die we in onze lever verbranden

man, vriend, broer

Je bent mooi, je bent knoestig als de wijnstok van de haren tot de wortels

En je bevende mond juicht een of andere beledigende bekentenis toe

Maar de vibratie eindigt al

Verstikt door de sigarettenpeuk op je lippen

Lange stilte begeleidt de vervloekte

Vermomde vertrouwelijkheden

En we drinken de pittige ochtend van een slapeloze nacht

man, vriend, broer

De zon speelde ons een slag voor, hij won weer

Het licht bepoedert ons met bleekheid, we moeten ons bij de glans voegen

Moge de welwillende wereld het aambeeld ontsteken

Het aambeeld dat de dag voor ons verlicht

man, vriend, broer

Laat de knuffel een seconde te lang duren voor deze wereld zo snel

man, vriend, broer

Deze nacht was van ons, maar de wereld is van anderen en de dag brengt ons terug

man, vriend, broer

Het leven is het waard, want je weet dat ik van je hou en ik weet dat je van mij houdt

Broeders, ik ga naar huis, ik wankel een beetje maar ik voel jullie ogen achter me

die mij dragen

En in een laatste lach

Voor de deur

Je houdt vol en je tekent

Bewogen maar waardig!