Daqui por diante - Barão Vermelho

Que angústia desesperada

Minha fé parece cansada

E nada, nada mais me acalma

Você pisou na flor

E esqueceu do espinho

Virou do avesso sem saber

Os nossos sentidos

Até aonde existe o amor

E suportar suas feridas

Até aonde existe a dor

De quem assume esta sina

Viver é um vôo pra felicidade

E a voz da verdade

Nunca fez caridade

E todo dia ao acordar

Eu vou querer saber

Que pedaço é esse que me falta

Que não me deixa esquecer

A dor, o pranto nos olhos

A fúria do seu olhar

Apesar de todo desencanto

Eu não desisto de amar

Não vai haver mais dor pra mim

Daqui por diante vai ter que ser assim

Não vai haver mais dor pra mim

Daqui por diante vai ter que ser assim

Vai ter que ser assim…

Vai ter de ser…

Que angústia desesperada

Minha fé parece cansada

E nada, nada mais me acalma

Viver é um vôo pra felicidade

E a voz da verdade

Nunca fez caridade

E todo dia ao acordar

Eu vou querer saber

Que pedaço é esse que me falta

Que não me deixa esquecer

A dor, o pranto nos olhos

A fúria do seu olhar

Apesar de todo desencanto

Eu não desisto de amar

Não vai haver mais dor pra mim

Daqui por diante vai ter que ser assim

Não vai haver mais dor pra mim

Daqui por diante vai ter que ser assim

Vai ter que ser assim…

wat een wanhopige angst

Mijn geloof ziet er moe uit

En niets, niets anders kalmeert me

Je stapte op de bloem

En de doorn vergeten

Binnenstebuiten gekeerd zonder het te weten

Onze zintuigen

Hoe ver is er liefde

En draag je wonden

Hoe ver is de pijn?

Wie neemt dit lot over

Leven is een vlucht naar geluk

Het is de stem van de waarheid

nooit liefdadigheid gedaan

En elke dag bij het wakker worden

ik wil het weten

Welk stuk is dit dat ik mis

Dat laat me niet vergeten

De pijn, het huilen in de ogen

De woede van je blik

Ondanks alle desillusie

Ik geef liefde niet op

Er zal geen pijn meer voor mij zijn

Vanaf nu zal het zo moeten zijn

Er zal geen pijn meer voor mij zijn

Vanaf nu zal het zo moeten zijn

Het zal zo moeten zijn...

Het zal moeten zijn…

wat een wanhopige angst

Mijn geloof ziet er moe uit

En niets, niets anders kalmeert me

Leven is een vlucht naar geluk

Het is de stem van de waarheid

nooit liefdadigheid gedaan

En elke dag bij het wakker worden

ik wil het weten

Welk stuk is dit dat ik mis

Dat laat me niet vergeten

De pijn, het huilen in de ogen

De woede van je blik

Ondanks alle desillusie

Ik geef liefde niet op

Er zal geen pijn meer voor mij zijn

Vanaf nu zal het zo moeten zijn

Er zal geen pijn meer voor mij zijn

Vanaf nu zal het zo moeten zijn

Het zal zo moeten zijn...