Don't Go - Bane

I wish that I could spread my arms so wide

That I could wrap them around everyone I’ve ever known and loved

Protect them from the crashing waves

The storms that will take us all one at a time

The unheard goodbyes that we are never ready to whisper

Turning once strong men into lost little boys

Standing well dressed staring into six-foot holes

Sick of this chill every time the phone rings too early or too late

The what-if silences that linger in between

Why can’t I build a raft strong enough

To carry us through the clouds, the flames

Or any of that shit that I don’t believe in

I would do anything not to have to squeeze another trembling body

Who was not ready to face life’s end

Tired of sitting slumped in the corner trying not to come apart

As the lines stretch around the building

Why does only death show us how much we truly mean to each other

The beautiful things that we’re not ready to lose or have yet to try

Knowledge does not come in books it comes in caskets

I don’t wanna see how brave we can be anymore

I’ve seen the strength it takes to get past and move on

And would trade it all away to know how to keep you here forever

Maybe I’ve grown too old

Missed out on the glamour and the glory

Just can’t see past the tears and the pain

Oh please don’t bury me in the rain

Ik wou dat ik mijn armen zo wijd kon spreiden

Dat ik ze om iedereen kon wikkelen die ik ooit heb gekend en waarvan ik hield

Bescherm ze tegen de beukende golven

De stormen die ons allemaal één voor één zullen meenemen

Het ongehoorde afscheid dat we nooit willen fluisteren

Eens sterke mannen veranderen in verloren kleine jongens

Goed gekleed staan ​​staren in gaten van zes voet

Word ziek van deze kou elke keer dat de telefoon te vroeg of te laat gaat

De wat-als-stiltes die ertussen blijven hangen

Waarom kan ik geen vlot bouwen dat sterk genoeg is?

Om ons door de wolken te dragen, de vlammen

Of al die shit waar ik niet in geloof

Ik zou er alles aan doen om niet nog een trillend lichaam te hoeven knijpen

Wie was er niet klaar om het einde van het leven onder ogen te zien

Ben je het zat om onderuitgezakt in de hoek te zitten en te proberen niet uit elkaar te gaan

Terwijl de lijnen zich rond het gebouw uitstrekken

Waarom laat alleen de dood ons zien hoeveel we echt voor elkaar betekenen?

De mooie dingen die we nog niet willen verliezen of die we nog moeten proberen

Kennis komt niet in boeken, maar in kisten

Ik wil niet meer zien hoe dapper we kunnen zijn

Ik heb gezien hoeveel kracht het kost om voorbij te komen en verder te gaan

En zou het allemaal weg willen ruilen om te weten hoe ik je hier voor altijd kan houden

Misschien ben ik te oud geworden

Ik heb de glamour en de glorie gemist

Kan gewoon niet verder kijken dan de tranen en de pijn

Oh, alsjeblieft, begraaf me niet in de regen