The Ancient Track - Asguard

There was no hand to hold me back

That night I found the ancient track

Over the hill and strained to see

The fields that teased my memory.

This tree that wall — I knew them well,

And all the roofs and orchards fell

Familiarly upon my mind

As from a past not far behind.

I knew what shadows would be cast

As the late moon came up at last

From back of Zaman’s Hill, and how

The vale would shine three hours from now.

And when the path grew steep and high,

And seemed to end against the sky,

I had no fear of what might rest

Beyond that silhouetted crest.

Straight on I walked, while all the night

Grew pale with phosphorescent light,

And wall and farmhouse gable glowed

Unearthly by the climbing road.

There was the milestone that I knew —

«Two miles to Dunwich" — now the view

Of distant spire and roofs would dawn

With ten more upward paces gone…

The was no hand to hold me back

That night I found the ancient track,

And reached the crest to see outspread

A valley of the lost and dead;

And over Zaman’s Hill the horn

Of a malignant moon was born,

To light the weeds and vines that grew

On ruined walls I never knew.

The fox-fire glowed in field and bog,

And unknown waters spewed a fog

Whose curling talons mocked the thought

That I had ever known this spot.

Too well I saw from the mad scene

That my loved past had never been —

Nor was I now upon the trail

Descending to that long dead vale.

Around was fog — ahead, the spray

Of star-streams in the Milky Way…

There was no hand to hold me back

That night I found the ancient track.

Er was geen hand om me tegen te houden

Die nacht vond ik het oude spoor

Over de heuvel en gespannen om te zien

De velden die mijn geheugen plaagden.

Deze boom die muur - ik kende ze goed,

En alle daken en boomgaarden vielen in

Vertrouwd in mijn gedachten

Als uit een verleden niet ver achter.

Ik wist welke schaduwen zouden worden geworpen

Toen de late maan eindelijk opkwam

Van de achterkant van Zaman's Hill, en hoe?

Het dal zou over drie uur schijnen.

En toen het pad steil en hoog werd,

En leek te eindigen tegen de hemel,

Ik had geen angst voor wat er zou kunnen rusten

Voorbij die gesilhouetteerde kam.

Rechtdoor liep ik, terwijl de hele nacht

Bleek met fosforescerend licht,

En muur en boerderijgevel gloeiden

Onaards bij de klimweg.

Er was de mijlpaal die ik kende:

"Twee mijl naar Dunwich" - nu het uitzicht

Van verre torenspitsen en daken zou aanbreken

Met nog tien opwaartse stappen voorbij...

Het was geen hand om me tegen te houden

Die nacht vond ik het oude spoor,

En bereikte de top om uitgespreid te zien

Een vallei van de verlorenen en doden;

En over Zaman's Hill de hoorn

Van een kwaadaardige maan werd geboren,

Om het onkruid en de wijnstokken aan te steken die groeiden

Op verwoeste muren heb ik het nooit geweten.

Het vossenvuur gloeide in veld en moeras,

En onbekende wateren spuwden een mist

Wiens krullende klauwen de gedachte bespotten?

Dat ik deze plek ooit had gekend.

Te goed zag ik uit de gekke scene

Dat mijn geliefde verleden nooit was geweest...

Noch was ik nu op het spoor

Afdalen naar dat lang dode dal.

Rondom was mist — vooruit, de spray

Van sterrenstromen in de Melkweg...

Er was geen hand om me tegen te houden

Die nacht vond ik het oude spoor.