Doomed… - Asguard

When age fell

Upon the world

And wonder went out of the minds of men;

When grey cities

Reared to smoky skies

Tall towers grim and ugly, in these shadow none might

Dream of the sun or of Spring’s flowering meads;

When learning stripped the Earth of her mantle

Of beauty and poets

Sang no more of twisted phantoms

Have seen

With bleared and

Inward looking eyes;

When these things had come to pass

And childish hopes had gone forever

There were a people who traveled out

Of life on a quest into spaces

Whither world’s dreams had fled

But those who has remained, were doomed to death

After any years the world have sunk

In blood of the silly essences which have imagined by Gods

And only those who, beyond, waking world and the tall cities

A merging with the close air

And making him a part of their fabulous wonder

Toen de leeftijd viel

op de wereld

En verwondering ging uit de hoofden van de mensen;

Wanneer grijze steden

Opgegroeid tot rokerige luchten

Hoge torens grimmig en lelijk, in deze schaduw zou niemand dat kunnen

Droom van de zon of van de bloeiende mede van de lente;

Toen leren de aarde van haar mantel ontdeed

Van schoonheid en dichters

Zong niet meer van gedraaide fantomen

Heb gezien

Met gebleekt en

Naar binnen kijkende ogen;

Toen deze dingen waren uitgekomen

En kinderlijke hoop was voor altijd verdwenen

Er waren mensen die op reis gingen

Van het leven op een zoektocht naar ruimtes

Waarheen de dromen van de wereld waren gevlucht

Maar degenen die zijn gebleven, waren tot de dood gedoemd

Na enige jaren is de wereld gezonken

In het bloed van de dwaze essenties die door Goden zijn verbeeld

En alleen degenen die, daarbuiten, de wakende wereld en de hoge steden

Een samensmelting met de nabije lucht

En hem een ​​deel van hun fantastische wonder maken