Chrysanthèmes - Arsenik

La vie ça tient à rien… Il suffit d’une balle

Il suffit d’une balle…

Je verse un peu d’liqueur, pour ceux qui nous ont quittés trop tôt

Ceux qui avec la mort se sont frottés ou pris des poteaux

À qui on a ôté

La vie, une auto-

Destruction, à ceux qui ont sauté

Des cases, brûlé des étapes, dans mon album photo

J’ai gardé ton sourire, les souvenirs d'été

À en mourir les éclats d’rire, les trip, comme s’y on y était

Courir après des chimères à 20 ans, amer à 30 ou plus

Fier d'être un mouton dans ce bus direction le cimetière

À quoi ça tient la vie?

À rien

Tu demandais rien à personne tu passais ton chemin

T’as crevé comme un chien

Le poumon perforé, demain le Parisien titre

Un autre fait divers, des litres de sang, des jeunes éclatent les vitres

Dis moi comment c’est là-haut?

À part qu’y a plus d’bon sh-shht

Tous à poil aucun risque d’attraper une bronchite

Putain j’ai mal, ça nique mon sens de l’humour

Autour de nous rien que d’la mort mon frère alors parlons d’amour

Elle avait la beauté du diable, un corps de déesse fiable

Il a baissé sa garde pour une partie d’fesses sur la table

Le désir était plus fort cousin, elle jetait des sorts, un tendre Moment

d’faiblesse, et c’est sa chienne de vie qui part en cendres

Ça blesse, mais le ciel peut m’attendre

J’veux kiffer la vie, avant de rendre la mienne, apprendre

Qu’on ne vit qu’une putain d’fois ici-bas

Faut s’rendre à l'évidence, l’espoir c’est comme entendre son cœur qui bat

Ça tient à rien la vie

La mort demande jamais ton avis

Elle ravit ton corps, encore des larmes et du sang sur le parvis

Pour tous le même sort, le diable est ravi

Ça tient à rien la vie, ça tient à rien la vie

Ça tient à rien

J’ai perdu beaucoup de temps à trainer, à m’faire engrainer

Par la misère freiné, par la spirale entrainé

Dans des plan foireux, j’ai drainé, la poisse, mené une vie nocturne effrénée

J’ai prôné de beaux discours, déconné partout dégainé

Rengainer ma fougue pour moi n’a pas été facile

Mais j’ai gagné mon deal avec la vie, maintenant les barres s’empilent

La ville m’appartient

Je pèse, autour de moi je fais le bien

Je tiens de beaux discours, soutiens

L’aveugle, la veuve et l’orphelin

J’ai beaucoup changé, je me suis rangé, évite le danger

Plus de facilité à comprendre les gens, donner, quand j’ai

Quelque chose à faire, j’y vais à pied je suis respecté

Je n’peux m’en aller, malgré les bruits qu’il y a dans cette allée

Pourquoi j’la traverserais pas même si ces gars sont armés?

Je les connais tous, ils sont encore en train de déconner

Dégommer des pigeons avec de putains de gros flingues chromés

C’est ma racaille, c’est mon bitume gars, c’est mon tromé

Je passe mon chemin, mais plus loin mes pas s’alourdissent

Mes forces me quittent, des milliers de spasmes m’envahissent

Mon cœur s’est tu, mon corps abrite une balle perdue

Je sue de partout, têtu, pourquoi je suis passé dans cette rue?

La mort m’a fauché, j’entends la caravane s’approcher

Je veux m’accrocher, mais c’est trop tard le diable m’a coché

Je suis parti, putain je ne m’y attendais pas, je n’ai pas préparé

Mes erreurs pas encore réparées

Pour moi c’est fini, terminé les beaux gestes, les conneries

Et si tu veux mon avis, ça tient à rien la vie

Ça tient à rien la vie

La mort demande jamais ton avis

Elle ravit ton corps, encore des larmes et du sang sur le parvis

Pour tous le même sort, le diable est ravi

Ça tient à rien la vie, ça tient à rien la vie

Ça tient à rien

Funérailles, oraison funèbre, horizon flou et ténèbres

Fous, on perd la raison on déraille, et célèbre

Le mal, une saison blanche et sèche une maison d’la douleur, une mèche allumée

Un malheur une vision couleur sang, cent pour cent innocent, brimés

Monde crado phile, sado hostile aux ados

La mort un eldorado, file en radeau, loin des villes en flammes

Noces de feu, la mariée est en noir

Et on confie son âme à Dieu le soir

Ça tient à rien la vie, la mort demande jamais ton avis

Elle ravit ton corps, ça ravit le fossoyeur, avis

À qui envie d’embrasser l’parvis

Trépasser passer de l’autre coté ou le malin sévit

Sévit à vie, tu gardes les blessures quand part un être cher, c’est sur

Le sang ça coute cher, et j’en ai plein sur mon vet-sur

Un rien peut faire basculer le chateau de cartes

Les douilles partent dans les ghettos

Les quartiers partent en couilles écarte les mythos

Ça fout le dawa tôt, plus de soucis à présent, deux fois plus endurcis

Les assassins ont 15 ans, endurcis, ici rien n’adoucit les peines

La haine pousse comme les tombes, la vie est une chienne

Ça tient à rien la vie

La mort demande jamais ton avis

Elle ravit ton corps, encore des larmes et du sang sur le parvis

Pour tous le même sort, le diable est ravi

Ça tient à rien la vie, ça tient à rien la vie

Ça tient à rien

Het leven doet er niet toe... Er is maar één kogel nodig

Er is maar één kogel nodig...

Ik schenk wat sterke drank in, voor degenen die ons te vroeg hebben verlaten

Degenen die met de dood wreven of palen namen

van wie we hebben weggenomen

leven, een zelf-

Vernietiging, voor degenen die sprongen

Dozen, verbrande treden, in mijn fotoalbum

Ik heb je glimlach bewaard, de herinneringen aan de zomer

Om te sterven voor de uitbarstingen van het lachen, de reizen, alsof we er waren

Rennen achter chimera's op 20, bitter op 30 of zo

Trots om een ​​schaap te zijn op die bus naar het kerkhof

Waar gaat het leven over?

Naar niets

Je vroeg niemand, je ging je eigen weg

Je stierf als een hond

De lekke long, morgen de Parijse titel

Weer een nieuwsbericht, liters bloed, jongeren slaan de ruiten in

Vertel me, hoe is het daarboven?

Behalve dat er geen goede sh-sht meer is

Allemaal naakt, geen risico op bronchitis

Verdomme, het doet pijn, het verpest mijn gevoel voor humor

Om ons heen niets anders dan de dood mijn broer, dus laten we het over liefde hebben

Ze had de schoonheid van de duivel, een lichaam van een betrouwbare godin

Hij liet zijn hoede voor wat kont op de tafel

Verlangen was sterkere neef, ze sprak spreuken uit, een teder Moment

van zwakte, en het is zijn vrouwelijke hond van het leven die tot as gaat

Het doet pijn, maar de hemel kan op me wachten

Ik wil van het leven genieten, voordat ik het mijne teruggeef, om te leren

Dat je hier maar één keer per keer leeft

Je moet de feiten onder ogen zien, hoop is als het horen van je kloppend hart

Het leven doet er niet toe

De dood vraagt ​​nooit jouw mening

Ze verkracht je lichaam, nog steeds tranen en bloed op de baan

Voor hetzelfde lot is de duivel verrukt

Het leven doet er niet toe, het leven doet er niet toe

Het maakt niet uit

Ik heb veel tijd verspild met rondhangen, genaaid worden

Door de ellende afgeremd, door de spiraal gesleept

In verknipte plannen liep ik leeg, pech, leidde een wild nachtleven

Ik preekte prachtige toespraken, verknoeide overal ongeschonden

Mijn vuur voor mij omhullen was niet gemakkelijk

Maar ik heb mijn deal met het leven gemaakt, nu stapelen de tralies zich op

De stad is van mij

Ik weeg, om mij heen doe ik het goed

Ik spreek mooie woorden, steun

De blinde man, de weduwe en de wees

Ik ben veel veranderd, ik heb opgeruimd, vermijd gevaar

Makkelijker om mensen te begrijpen, geven, als ik heb

Iets te doen, ik ga te voet, ik word gerespecteerd

Ik kan niet weg, ondanks de geluiden in dit steegje

Waarom zou ik het niet oversteken, zelfs als deze jongens gewapend zijn?

Ik ken ze allemaal, ze rommelen nog steeds

Sla duiven uit met verdomd grote chromen geweren

Het is mijn uitschot, het is mijn bitumen man, het is mijn cheat

Ik ga verder, maar verder worden mijn stappen zwaar

Mijn kracht verlaat me, duizenden krampen vallen me binnen

Mijn hart is stil, mijn lichaam herbergt een verdwaalde kogel

Ik zweet overal, koppig, waarom liep ik door deze straat?

De dood heeft me neergehaald, ik hoor de karavaan naderen

Ik wil volhouden, maar het is te laat, de duivel heeft me afgekeurd

Ik ging weg, verdomme, ik had het niet verwacht, ik heb me niet voorbereid

Mijn fouten nog niet verholpen

Voor mij is het voorbij, over de mooie gebaren, de bullshit

En als je mijn mening wilt, maakt het leven niet uit

Het leven doet er niet toe

De dood vraagt ​​nooit jouw mening

Ze verkracht je lichaam, nog steeds tranen en bloed op de baan

Voor hetzelfde lot is de duivel verrukt

Het leven doet er niet toe, het leven doet er niet toe

Het maakt niet uit

Begrafenis, rouwtoespraak, wazige horizon en duisternis

Dwazen, we verliezen ons verstand, we ontsporen en vieren feest

Kwaad, een wit en droog seizoen, een huis van pijn, een brandende lont

A wee een bloedkleurig visioen, honderd procent onschuldig, gepest

Vieze wereld, sado vijandig tegenover tieners

Dood een El Dorado, vlot weg van de brandende steden

Bruiloft van vuur, de bruid is in het zwart

En je wijdt je ziel 's nachts aan God

Het leven doet er niet toe, de dood vraagt ​​nooit jouw mening

Ze verrukt je lichaam, ze verrukt de doodgraver, let op

Wie wil het voorplein kussen

Overgaan naar de andere kant waar de boze hoogtij viert

Gaat voor het leven, je houdt de wonden als een geliefde vertrekt, dat is zeker

Bloed is duur, en ik heb genoeg op mijn jas

Niets kan het kaartenhuis tippen

De omhulsels vertrekken in de getto's

De buurten gaan naar de ballen, verwerp de mythos

Het neukt de dawa vroeg, geen zorgen meer nu, twee keer zo gehard

De moordenaars zijn 15 jaar oud, gehard, hier verzacht niets de pijn

Haat groeit als graven, het leven is een vrouwelijke hond

Het leven doet er niet toe

De dood vraagt ​​nooit jouw mening

Ze verkracht je lichaam, nog steeds tranen en bloed op de baan

Voor hetzelfde lot is de duivel verrukt

Het leven doet er niet toe, het leven doet er niet toe

Het maakt niet uit