Paradis Assassiné - Arsenik

Moi, je voulais que mes raps soient des putains de caresses ou des poings dans

la gueule

Que ça reste un phare dans ces ténèbres quand nos scrupules disparaissent,

je suis seul

Je suis seul avec ma plume, je célèbre la vie

Écume les trottoirs de la ville loin de ces cours où nos colères comparaissent

Je voulais profiter de ce couplet pour les coups que j’ai pas rendu

Mec, puisse notre zique nous rendre ce putain d’espoir qu’on a perdu

Seulement, voilà, rien n’apaise le poids des remords

Quand vivre, c’est faire semblant de ne pas être mort

Serrer le mors entre ses dents et se prétendre pur sang

L’alcool aidant, se détendre et déballer ce que tu ressens

C’est dans ces moments sombres que mes pensées me trahissent

Et que la peine encombre le beat, quand les rivières d’amour s’tarissent

Je débite des vers nourris aux drames vu que ma peau porte le deuil

Je laisse aller, ma rage s’envole comme dans un con de ballet de feuilles mortes

Mec, j’apporte à ton seuil, mon rap, ma routine

Et ces révoltes qu’on essaie de castrer à coups d’or et de platine

À coup d’or et de platine

Et je voulais juste parler, lester la douleur que j’emmagasine

Non, rien à foutre des couv' de magazines

Ça guérit pas le mal que je couve, cousine

Je t’ouvre mon cœur en putains de rimes assassines

Mon groove fascine comme luxe et liasses de papier

J’aime les gros BM mais j’oublie pas que la liberté, ça marche à pied

Eh le succès, c’est trop nocif

Et j’ai perdu en amitié tout ce que j’ai pu gagner en chiffres

Héritier de la violence à l’espoir chétif, que la vie a châtié

Je veux plus réduire mon champ de vision aux murs du quartier, non

Les sentiers de la gloire sont truffés de salopes, petit, sois pas triste

Le jeu est truqué depuis le procès du Christ

Je résiste malgré la hargne qui me lacère les entrailles

Mais il y aura combien de larmes sincères à mes funérailles?

Juste une entaille sur la joue de la France, man, pour que les données changent

Qu’on baise les putes qui touchent à la vertu des anges

Étrange sensation de crainte quand je vois leurs lois enfreintes

C’est comme s’ils injectaient de la haine dans la matrice de nos femmes

enceintes

Je garde le cadavre de mon innocence perdue, mon enfance calcinée

Dans ces rues où dansent les âmes de ces gosses assassinées

J’ai cru en la haine, aujourd’hui, je doute

Mec, être un homme, c’est regarder le Diable droit dans les yeux

Et lui dire d’aller se faire foutre

Je shoote l’enfer et le mal que mon corps abrite

Et j’ai juré à mon cœur que jamais plus je n'écouterai que ma bite ou mes poings

J’habite une blessure, un coin où rage immigre

Qui ne comprend pas ne comprendra jamais le rugissement du tigre !

Que ceux qui me dénigrent s’enfoncent ma poésie

J’voulais juste dégager mon cul de la trajectoire de ce putain de fusil

Ça me bousille le crâne alors j’ai choisi de l'écrire

Quand tout crame, décrire ce qui trame, détruire mon moi infâme

Sous les éclats de rire de la foudre et le chant des armes

Ce monde sale où la poudre parle et le ciel boude

Une larme de sky pour nos morts, ceux que le sort poignarde

Maman, Dieu te garde, je sais que Papa nous regarde depuis les cieux

Depuis mes yeux via ma bouche, lâche ce qui me touche vieux

Je couche sur le faf ce monde vicieux pour ceux de ma couche

J’accouche ces mots, seul dans ma putain de chambre

Deux mille un, ce mardi, le onze septembre

Ik, ik wilde dat mijn raps verdomde knuffels of vuisten waren

de mond

Moge het een baken blijven in deze duisternis wanneer onze scrupules vervagen,

ik ben alleen

Ik ben alleen met mijn pen, ik vier het leven

Schuim de trottoirs van de stad af, ver van deze rechtbanken waar onze woede verschijnt

Ik wilde profiteren van dit vers voor de slagen die ik niet terugkreeg

Man, moge onze muziek ons ​​die verdomde hoop teruggeven die we verloren hebben

Alleen, daar ga je, niets verlicht het gewicht van wroeging

Wanneer leven is doen alsof je niet dood bent?

Draai het bit tussen je tanden vast en doe alsof je volbloed bent

Alcohol helpt, ontspan en pak uit hoe je je voelt

Het is in deze donkere tijden dat mijn gedachten me verraden

En de pijn vertroebelt de beat, wanneer de rivieren van liefde opdrogen

Ik spuug drama-aangedreven verzen uit terwijl mijn huid treurt

Ik laat los, mijn woede vliegt weg als in een balletkut van dode bladeren

Man, ik breng naar je deur, mijn rap, mijn routine

En deze opstanden die we proberen te castreren met goud en platina

Goud en platina

En ik wilde gewoon praten, de pijn verlichten die ik opsla

Nee, geef geen fuck om tijdschriftomslagen

Het geneest niet de pijn die ik koesterde, neef

Ik open mijn hart voor je in verdomde moordende rijmpjes

Mijn groove fascineert als luxe en propjes papier

Ik hou van grote BM's, maar ik vergeet niet dat vrijheid een wandeling is

Hey succes is te schadelijk

En ik verloor in vriendschap alles wat ik kon winnen in aantallen

Erfgenaam van geweld van nietige hoop, die het leven heeft getuchtigd

Ik wil mijn gezichtsveld niet beperken tot de muren van de buurt, nee

De paden van glorie zijn vol teven, jongen, wees niet verdrietig

Het spel is gemanipuleerd sinds het proces van Christus

Ik verzet me ondanks de agressiviteit die mijn ingewanden verscheurt

Maar hoeveel oprechte tranen zullen er op mijn begrafenis zijn?

Gewoon een snee in de wang van Frankrijk, man, om de gegevens te laten veranderen

Neuken teven die de deugd van engelen raken

Vreemd gevoel van angst als ik zie dat hun wetten worden overtreden

Het is alsof ze haat injecteren in de baarmoeder van onze vrouwen

zwanger

Ik bewaar het lijk van mijn verloren onschuld, mijn verkoolde jeugd

In deze straten waar de zielen van deze vermoorde kinderen dansen

Ik geloofde in haat, vandaag twijfel ik

Man, een man zijn is de duivel recht in de ogen kijken

En zeg hem dat hij moet oprotten

Ik schiet de hel en het kwaad dat mijn lichaam herbergt

En ik zwoer aan mijn hart dat ik nooit meer naar mijn lul of mijn vuisten zou luisteren

Ik bewoon een wond, een hoek waar woede immigreert

Wie het niet begrijpt, zal het gebrul van de tijger nooit begrijpen!

Laat degenen die mij denigreren mijn poëzie laten zinken

Ik wilde gewoon mijn kont uit de weg van dat verdomde pistool krijgen

Het verpest mijn hersenen, dus ik kies ervoor om het op te schrijven

Als alles opbrandt, beschrijf dan wat er aan de hand is, vernietig mijn beruchte zelf

Onder het gelach van de bliksem en het gezang van wapens

Deze vuile wereld waar het poeder spreekt en de lucht mokt

Een traan van de lucht voor onze doden, die door het lot zijn neergestoken

Mama, God red je, ik weet dat papa ons van boven in de gaten houdt

Uit mijn ogen door mijn mond, laat vallen wat me aanraakt oud

Ik lig op de faf deze vicieuze wereld voor die van mijn laag

Ik lever deze woorden, alleen in mijn verdomde kamer

Tweeduizend één, deze dinsdag, de elfde september