The Wild Branch of Rose - Argyle Goolsby

Midnight gave warning

The Stranger’s cruel arrival

Would corrupt all the innocence she perceived in her heart

She heeded it not, and answered his knock

Suffer me not this moment to say

I’m sorry for all of the times that I gave

You nothing but rage.

No flowers, no page

Of soft, tender verse.

Though I give this too late-

I want you to take and place on my grave

This wild branch of rose so that you will be safe from my endless hell that I

can’t dispel

And it’s intricate maze that’s trapped you so well

Years passed draining

Her artful soul kept giving

I cannot take it away- this pain that I placed in your life, but I leave this

branch- your one respite

I don’t mean to break, destroy or forsake

It’s just in my nature.

God made me this way

Infallible of sin, yet you let me in

Again, and again in the faith that you’d win

Me over one day.

But I’ve lost my way

I left you with darkness and nothing to say

To wander in haze, and ponder your days

And your generous ways I surely have betrayed

Suffer me not this moment to say

I’m sorry for all of the times that I gave

You nothing but rage.

No flowers, no page

Of soft, tender verse.

Though I give this too late-

I want you to take and place on my grave

This wild branch of rose so that you will be safe from my endless hell that I

can’t dispel

And it’s intricate maze that’s trapped you so well

The Wild Branch of Rose

Will bloom in place of me

Forgive my letting go

Middernacht gaf waarschuwing

De wrede aankomst van de Vreemdeling

Zou alle onschuld die ze in haar hart zag bederven

Ze luisterde er niet naar en beantwoordde zijn klop

Laat me niet op dit moment zeggen:

Het spijt me voor alle tijden die ik heb gegeven

Jij niets dan woede.

Geen bloemen, geen pagina

Van zachte, tedere verzen.

Hoewel ik dit te laat geef...

Ik wil dat je mijn graf inneemt en plaatst

Deze wilde tak van roos zodat je veilig zult zijn voor mijn eindeloze hel die ik

kan niet verdrijven

En het is een ingewikkeld doolhof dat je zo goed vasthoudt

Jaren gingen voorbij met aftappen

Haar kunstzinnige ziel bleef geven

Ik kan het niet wegnemen - deze pijn die ik in je leven heb geplaatst, maar ik laat dit achter

vertakking - jouw enige respijt

Het is niet mijn bedoeling om te breken, te vernietigen of in de steek te laten

Het zit gewoon in mijn aard.

God heeft me zo gemaakt

Onfeilbaar van de zonde, maar je laat me binnen

Keer op keer in het vertrouwen dat je zou winnen

Ik over één dag.

Maar ik ben de weg kwijt

Ik liet je achter met duisternis en niets te zeggen

Om in nevel rond te dwalen en na te denken over je dagen

En je genereuze manieren heb ik zeker verraden

Laat me niet op dit moment zeggen:

Het spijt me voor alle tijden die ik heb gegeven

Jij niets dan woede.

Geen bloemen, geen pagina

Van zachte, tedere verzen.

Hoewel ik dit te laat geef...

Ik wil dat je mijn graf inneemt en plaatst

Deze wilde tak van roos zodat je veilig zult zijn voor mijn eindeloze hel die ik

kan niet verdrijven

En het is een ingewikkeld doolhof dat je zo goed vasthoudt

De wilde tak van roos

Zal bloeien in plaats van mij

Vergeef me dat ik loslaat