Un appel - AqME

Sans y voir l’ombre d’un regret

Quitter le passé sans même te retourner

Sans y voir juste une larme piégée

Réduite au silence, les sourires qui t’ont aimé

Les sourires qui t’ont aimé

Un sourire, abandonné

Des regards si vite oubliés

Derrière le plus mauvais

Des caresses aux odeurs fanées

Inspirer puis délaisser

Empoisonnés sous tant de peine

Empoisonnés sous tant de peine

Nos mémoires ne retiennent que la haine

Quand les mots ne veulent plus rien dire

Que même le silence lâche un soupir

Nos égos de pauvres martyrs

Se plaignent constamment, ne respirent plus

Ne respirent plus

Quand le manque sous pousse à mentir

Crever, sans y voir le pire

La souffrance remplaçant les rires

Tu as préféré

Fuir

Zonder de schaduw van spijt te zien

Het verleden verlaten zonder zelfs maar achterom te kijken

Zonder alleen een gevangen traan te zien

Stil, de glimlach die van je hield

De glimlach die van je hield

Een glimlach, verlaten

Ziet er zo snel vergeten uit

Achter het ergste

Streelt met vervaagde geuren

Adem in en laat dan los

Vergiftigd onder zoveel pijn

Vergiftigd onder zoveel pijn

Onze herinneringen bevatten alleen haat

Als woorden niets meer betekenen

Laat zelfs de stilte een zucht slaken

Onze arme gemartelde ego's

Voortdurend klagen, niet ademen

Niet langer ademen

Wanneer het gebrek eronder dwingt om te liegen

Sterven, zonder het ergste te zien

Pijn vervangt lachen

Je had liever

Wegrennen