Escarlata - Anier, Dualy

¿Cuál es el sentido de la vida?

El cerebro hace preguntas

El corazón da las respuestas

La vida no tiene sentido

¡Vive!

¡Vive!

Mírame a la cara pero pídeme perdón

Me salió barata la daga en el corazón

Mi sangre escarlata, bébete la poción

Quedarás majara y creo que eso no es lo mejor

Un diamante pulido es el que luce al exterior

Pero un chico reprimido se drogará pese al sol

Otro se enfada cuando pierde a un seguidor

Pero todo es fruto de vuestra puta imaginación

Tú haces pucheritos porque te da miedo el parque

Tienes la cabeza perfectamente amoldable

Piensas muy poquito, si quieres yo te echo un cable

Cátate mis temas pero escucha bien las frases

Siente que te fallo pero fállame, mátame

Hay ruido en la sala pero cálmense, duérmanse

Hay algún problema pero tiranse, ya no hay fe

Si no busco la puta solución;

nunca la tendré

Tu verás lo que harás, yo ya sé que correré

Suenan las sirenas si se acerca alguien con un 'por qué'

Censuran las mentes que se salen de su puto game

No quieren que te des cuenta de todo eso

Fuck su fame!

Qué farsa, te crees lo que cuentan y lo tragas

No sé cómo no te dan mal sabor sus palabras

Qué poco creas y aunque no lo creas eso salva

Si yo no creo en mi mundo y sigo en el tuyo me matan

Me enerva

Cuido la sangre que me envenena pa' que duela;

Y siga dando fruto pa' mis temas

Estoy gritando pero creo que tú de mientras;

agachas la cabeza y obedeces al

sistema

Me comporto para parecer un ser humano

Sintiéndome libre dentro de un millón de esclavos

En mentes, que están mal y van llorando

Pero no mueven ni un puto dedo para resolverlo

Cada vez que salgo a la calle me enveneno

Niños tristes llorando, mirando para el suelo

Caras largas de currantes en el metro

Y ojitos que me ponen con lástima to' los perros

No voy a vivir por vuestra mierda de sueldo

Tengo claro que me saco una choza con esto

Si me sale mal sé que me sobrará un huevo

Para buscarme la vida y vivir por cuatro euros

Es que la diferencia entre nosotros es esta;

Yo sé lo que quiero y tú no sabes una mierda

Tú vives como te han enseñado y a la mierda!

Qué sepas que tu futuro será una puta mierda

Claro, claro que duele escribir dolencias

Pero al menos intento conseguir que alguien me entienda

Me atrapa un círculo vicioso que endeuda

Lo digo claro, corre y sálvese quién pueda

No es el arma quien dispara, ni la droga la que mata

Sino las personas que nunca han sabido usarla

La impotencia que el artista y es el que se engancha

Aunque contar tanta mierda a veces da vergüenza

Tú me ves sufrir y crees que somos iguales

Pero no tienes ni puta idea de mis percales

No sabes quién aunque entre to' los chavales

Idolatráis a Anier por contar cuatro retales

Claro, claro que sois to’s muy subnormales

No te puedes poner un precio si no lo vales

Sé que la verdad muchas veces te duele

Pero pagaría por escuchar solamente verdades

Busco la calma para evadirme

Te regalo mi mente y no querrás sustituirme

Si quieres algo;

empieza por hablarme

Soy la mancha que no puede diluirse

Ya no sé si me siento vacía o llena

En algún lugar deben permanecer todas mis letras

La cicatriz que me escuece, ya me envenena

Y la sangre que pierdes se me convierte en arena

En un desierto justificando el paso del tiempo

Hablo de segundos;

de segundos que no tengo

Me invento una línea imaginaria de momentos

Que rompería si tuvieran carne y hueso

Me rompo, pero sé que me reconstruyo

No toques lo que algún día dejó de ser tuyo

A pesar de ser un huracán sé que fluyo

No conozco tu futuro pero me lo intuyo

Eyo!, sé que me estoy partiendo todo el cuello

Fallo!, pero me enorgullezco por ello

Gallo!, se vuelve gallina ante el resto

No me dieron tinta pero dejaré mi sello

Soy una gacela en una jaula pa' leones

Harta de escuchar vuestras supersticiones

A mi me la suda que tú nunca me valores

Pero no pises mi jardín si estoy sembrando flores

No cierres mi mente matando a los pensadores

Ni digas 'para siempre' si prometes y lo rompes

Miro pal' frente esperando tiempos mejores

Si mata la avaricia de escribir tantos renglones

Wat is de betekenis van het leven?

De hersenen stellen vragen

Het hart geeft de antwoorden

Het leven heeft geen zin

Het leeft!

Het leeft!

Kijk me in het gezicht, maar vraag me om vergeving

De dolk in mijn hart was goedkoop

Mijn scharlaken bloed, drink het drankje

Je zult gek zijn en ik denk dat dit niet de beste is

Een geslepen diamant is degene die aan de buitenkant schittert

Maar een onderdrukte jongen zal ondanks de zon drugs gebruiken

Een ander wordt boos als hij een volgeling verliest

Maar het is allemaal de vrucht van je verdomde verbeeldingskracht

Je pruilt omdat je bang bent voor het park

Je hebt een perfect aanpasbaar hoofd

Je denkt heel weinig, als je wilt, geef ik je een telegram

Cateer mijn liedjes maar luister goed naar de zinnen

Voel dat ik je in de steek laat, maar laat me in de steek, dood me

Er is lawaai in de kamer, maar kalmeer, ga slapen

Er is een probleem maar gooi jezelf weg, er is geen geloof meer

Als ik niet op zoek ben naar de verdomde oplossing;

ik zal het nooit hebben

Je zult zien wat je gaat doen, ik weet al dat ik zal vluchten

Sirenes loeien als iemand nadert met een 'waarom'

Ze censureren de geesten die uit hun verdomde spel komen

Ze willen niet dat je dat allemaal beseft

Fuck haar roem!

Wat een klucht, je gelooft wat ze zeggen en slikt het door

Ik snap niet waarom zijn woorden jou niet slecht smaken

Hoe weinig je ook gelooft en zelfs als je het niet gelooft, dat scheelt

Als ik niet in mijn wereld geloof en ik blijf in de jouwe, vermoorden ze me

het maakt me zenuwachtig

Ik zorg voor het bloed dat me vergiftigt zodat het pijn doet;

En blijf vrucht dragen voor mijn liedjes

Ik schreeuw maar ik denk dat je ondertussen;

je buigt je hoofd en gehoorzaamt de

systeem

Ik gedraag me om menselijk te lijken

Je vrij voelen in een miljoen slaven

In gedachten, dat ze ongelijk hebben en huilen

Maar ze steken geen vinger uit om het op te lossen

Elke keer als ik uitga, vergiftig ik mezelf

Droevige huilende kinderen, kijkend naar de grond

Lange gezichten van arbeiders in de metro

En kleine oogjes waardoor ik medelijden krijg met alle honden

Ik ga niet leven voor jouw strontloon

Het is me duidelijk dat ik hier een hut mee krijg

Als het misgaat weet ik dat ik een ei overhoud

Om mijn leven te vinden en te leven voor vier euro

Het is dat het verschil tussen ons dit is;

Ik weet wat ik wil en jij weet geen reet

Je leeft zoals je is geleerd en fuck it!

Weet dat je toekomst klote zal zijn

Natuurlijk doet het natuurlijk pijn om kwalen te schrijven

Maar ik probeer tenminste iemand zover te krijgen dat hij me begrijpt

Ik zit gevangen in een vicieuze cirkel van schulden

Ik zeg het duidelijk, ren en red jezelf wie kan

Het is niet het pistool dat schiet, noch de drug die doodt

Maar de mensen die nooit hebben geweten hoe ze het moeten gebruiken

De onmacht die de artiest is en degene die eraan verslaafd raakt

Al is het soms gênant om zoveel onzin te vertellen

Je ziet me lijden en je denkt dat we hetzelfde zijn

Maar je hebt geen idee van mijn calico's

Je weet niet wie tussen alle kinderen

Je verafgoodt Anier voor het tellen van vier restanten

Natuurlijk zijn jullie allemaal erg abnormaal

Je kunt jezelf geen prijs opleggen als je het niet waard bent

Ik weet dat de waarheid je vaak pijn doet

Maar ik zou betalen om alleen waarheden te horen

Ik zoek rust om te ontsnappen

Ik geef je mijn mening en je zult me ​​niet willen vervangen

Als je iets wilt;

begin met tegen mij te praten

Ik ben de vlek die niet kan worden verdund

Ik weet niet meer of ik me leeg of vol voel

Ergens moeten al mijn teksten blijven

Het litteken dat me steekt, vergiftigt me al

En het bloed dat je verliest, verandert voor mij in zand

In een woestijn die het verstrijken van de tijd rechtvaardigt

Ik heb het over seconden;

seconden die ik niet heb

Ik bedenk een denkbeeldige lijn van momenten

Wat zou er kapot gaan als ze vlees en bloed hadden

Ik breek, maar ik weet dat ik mezelf weer opbouw

Raak niet aan wat op een dag niet meer van jou was

Ondanks dat ik een orkaan ben, weet ik dat ik stroom

Ik ken je toekomst niet, maar ik voel het

Eyo, ik weet dat ik mijn hele nek breek

Ik faal!, maar ik ben er trots op

Haan!, draait kip voor de rest

Ze gaven me geen inkt, maar ik zal mijn stempel achterlaten

Ik ben een gazelle in een kooi voor leeuwen

Ziek van het luisteren naar je bijgeloof

Het doet me zweten dat je me nooit waardeert

Maar stap niet in mijn tuin als ik bloemen plant

Sluit mijn geest niet om de denkers te doden

Zeg niet eens 'voor altijd' als je het belooft en breekt

Ik kijk vooruit in afwachting van betere tijden

Als de hebzucht om zoveel regels te schrijven dodelijk is