Flower of linen - Anibal Troilo

Deshojaba noche esperando en vano

Que le diera un beso

Pero yo soñaba con el beso grande

De la tierra en celos

Flor de lino qué raro destino

Nunca vi un camino de linos en flor

Deshojaba noche esperando en vano

Como yo la espero

Lleno de vergüenza

Como los muchachos con un traje nuevo

Cuántas cosas que se fueron

Y hoy regresan siempre

Por la siempre noche

De mi soledad

Yo la ví florecer como el lino

De un campo argentino maduro de sol

Si la hubiera llegado a entender

Ya tendría en mi rancho el amor

Yo la ví florecer en un día

Mandinga la huella que se la llevó

Flor de lino se fue y hoy que el campo está en flor

Amalaya me falta su amor

Hay una tranquera por donde el recuerdo

Vuelve a la querencia

Que el remordimiento del no haberla amado

Siempre deja abierta

Flor de lino te veo en la estrella

Que alumbra la huella de mi soledad

Deshojaba noches cuando te esperaba

Por aquel sendero

Lleno de esperanzas como gaucho pobre

Cuando llega al pueblo

Flor de ausencia, tu recuerdo

Me persigue siempre

Por la siempre noche

De mi soledad

Ik was 's nachts bladerloos tevergeefs aan het wachten

hem een ​​kus geven

Maar ik droomde van de dikke kus

Van de aarde in jaloezie

Vlasbloem wat een vreemd lot

Ik heb nog nooit een pad van bloeiend vlas gezien

Ik was 's nachts bladerloos tevergeefs aan het wachten

terwijl ik op haar wacht

vol schaamte

Zoals de jongens in een nieuw pak

hoeveel dingen zijn weg?

En vandaag komen ze altijd terug

voor de altijd nacht

van mijn eenzaamheid

Ik zag haar bloeien als vlas

Van een Argentijns veld, rijp van de zon

Als ik haar was gaan begrijpen

Ik zou al liefde hebben op mijn ranch

Ik zag haar bloeien in een dag

Mandinga de voetafdruk die haar meenam

Vlasbloem is op en vandaag staat het veld in bloei

Amalaya ik mis haar liefde

Er is een poort waardoor de herinnering

keer terug naar liefde

Dat het spijt dat ik niet van haar heb gehouden

altijd open laten

Vlasbloem Ik zie je in de ster

Dat verlicht de voetafdruk van mijn eenzaamheid

Ik was nachten aan het ontbladeren toen ik op je wachtte

op dat pad

Vol hoop als een arme gaucho

als hij in de stad aankomt

Bloem van afwezigheid, je geheugen

achtervolgt me altijd

voor de altijd nacht

van mijn eenzaamheid