Milonga Triste - Anibal Troilo

Llegabas por el sendero

Delantal y trenzas sueltas

Brillaban tus ojos negros

Claridad de luna llena

Mis labios te hicieron daño

Al besar tu boca fresca

Castigo me dió tu mano

Pero más golpeó tu ausencia

Aaaaaaaah…

Volví por caminos blancos

Volví sin poder llegar

Triste con mi grito largo

Canté sin saber cantar

Cerraste los ojos negros

Se volvió tu cara blanca

Y llevamos tu silencio

Al sonar de las campanas

La luna cayó en el agua

El dolor golpeó mi pecho

Con cuerdas de cien guitarras

Me trencé remordimiento

Aaaaaaaah…

Volví por caminos viejos

Volví sin poder llegar

Grité con tu nombre muerto

Recé sin saber rezar

Tristeza de haber querido

Tu rubor en un sendero

Tristeza de los caminos

Que después ya no te vieron

Silencio en el camposanto

Soledad de las estrellas

Recuerdos que duelen tanto

Delantal y trenzas negras

je kwam langs het pad

Schort en losse vlechten

je zwarte ogen straalden

volle maan licht

mijn lippen doen pijn aan je

Wanneer je je frisse mond kust

Straf gaf me je hand

Maar meer hit je afwezigheid

Aaaaaaaah…

Ik kwam terug op witte wegen

Ik kwam terug zonder te kunnen aankomen

verdrietig met mijn lange huil

Ik zong zonder te weten hoe te zingen

Je sloot je zwarte ogen

Je gezicht werd wit

En wij dragen jouw stilte

Naar het luiden van de klokken

De maan viel in het water

De pijn raakte mijn borst

Met snaren van honderd gitaren

Ik heb spijt gevlochten

Aaaaaaaah…

Ik ging terug over oude wegen

Ik kwam terug zonder te kunnen aankomen

Ik schreeuwde met je dode naam

Ik bad zonder te weten hoe ik moest bidden

Verdriet om lief te hebben

Je blos op een pad

verdriet van de wegen

Dat ze je later niet meer zagen

Stilte op het kerkhof

eenzaamheid van de sterren

herinneringen die zoveel pijn doen

Schort en zwarte vlechten