Maria - Anibal Troilo

Acaso te llamaras solamente María.

No sé si eras el eco de una vieja canción

Pero hace mucho, mucho, fuiste hondamente mía

Sobre un paisaje triste, desmayado de amor…

El Otoño te trajo, mojando de agonía

Tu sombrerito pobre y el tapado marrón…

Eras como la calle de la Melancolía

Que llovía…llovía sobre mi corazón.

María.

En las sombras de mi pieza

Es tu paso el que regresa…

María.

Y es tu voz, pequeña y triste

La del día en que dijiste:

«Ya no hay nada entre los dos.»

María.

La más mía.

La Lejana.

Si volviera otra mañana

Por las calles del adiós.

Tus ojos eran puertos que guardaban ausentes

Su horizonte de sueños y un silencio de flor…

Pero tus manos buenas, regresaban presentes

Para curar mi fiebre, desteñidas de amor…

Un Otoño te trajo.

Tu nombre era María

Y nunca supe nada de tu rumbo infeliz…

Si eras como el paisaje de la Melancolía

Que llovía…llovía, sobre la calle gris…

Misschien heette je alleen Maria.

Ik weet niet of je de echo was van een oud lied

Maar lang, lang geleden was je diep van mij

Op een droevig landschap, flauwgevallen met liefde...

De herfst bracht je, kletsnat van de pijn

Je arme hoedje en je bruine jas...

Je was als de straat van Melancholie

Dat het regende... het regende op mijn hart.

Maria.

In de schaduw van mijn kamer

Het is jouw stap die terugkeert...

Maria.

En het is jouw stem, klein en verdrietig

Die ene op de dag dat je zei:

"Er is niets meer tussen die twee."

Maria.

Het meest van mij.

De Verre.

Als ik nog een ochtend terug zou komen?

Door de straten van afscheid.

Je ogen waren poorten die afwezig bleven

Zijn horizon van dromen en de stilte van een bloem...

Maar je goede handen gaven cadeautjes terug

Om mijn koorts te genezen, vervaagd met liefde...

Een herfst bracht je.

je naam was Maria

En ik heb nog nooit gehoord van je ongelukkige koers...

Als je was zoals het landschap van Melancholie

Dat het regende... het regende, op de grijze straat...