Copas, Amigas y Besos - Anibal Troilo

Ella puso su grata tibieza

en mis noches de triste bohemia.

Ella puso sus flores de anemia

en mis sueños de frío y pobreza.

Mas un día llegó la riqueza

y cambió nuestras vidas.. .

Por eso entre copas, amigos y besos

la perdí por mi mala cabeza.

Y hoy, la llevo en mi negro lunatismo

como un grotesco fantasma de mí mismo.

Hoy la llevo en mis ojos doloridos

como una gota de llanto contenido…

Y la llevo, ¡Señor!,

como un eco que me sigue,

como un sueño hecho cenizas,

como un cargo de conciencia,

como un dedo acusador.

Sin embargo, hoy, que tengo riquezas,

me persigue implacable el hastío,

y es que añoro esas noches de frío

y el amor de su grata tibieza.

Ella puso sus flores de anemia

en mis sueños de locas fortunas.

Ella fue mi rayito de luna

que alumbraba mis noches bohemias.

Ze legde haar aangename warmte

in mijn nachten van droevige bohemen.

Ze zette haar bloedarmoedebloemen

in mijn dromen van kou en armoede.

Maar op een dag kwam rijkdom

en het heeft ons leven veranderd...

Daarom tussen drankjes, vrienden en zoenen

Ik verloor het vanwege mijn slechte hoofd.

En vandaag draag ik het in mijn zwarte waanzin

als een groteske geest van mezelf.

Vandaag draag ik het in mijn zere ogen

als een druppel ingehouden tranen...

En ik draag het, Heer!

als een echo die mij volgt,

als een droom die in as veranderde,

als gewetensbezwaren,

als een beschuldigende vinger.

Maar vandaag, dat ik rijkdom heb,

verveling achtervolgt me meedogenloos,

En ik mis die koude nachten

en de liefde voor zijn aangename warmte.

Ze zette haar bloedarmoedebloemen

in mijn dromen van gekke fortuinen.

Ze was mijn manestraal

die mijn Boheemse nachten verlichtte.