Envision The Beast - Ancient

Beware the beast, the green-eyed beast

For pain is far too near

Exempt yourself, from its vicious wrath

A beauty cast in fear

A lucious form, that drags you in

Blind of its own thirst

Of human hearts, a bloody feast

The spawn of all men’s curse

No warning, no sign

Of what will thrust you way deep down

To the dark cold place, the fathomed deeps

Where in your flood you’ll drown

Pity please, have mercy now

Spare my ease, don’t break the vow

I’m guilty of sincerity

My doom is named, calamity

Avoid the fight, the stormblast clash

For your soul will die

There’s no way back, from the blood red night

A destiny to cry

The only hope, is to prevent

To fail where all men do

To break the spell, the trance we’re in

Envision what is true!

My fate seems sealed by life’s own choice

I’m swirling forth with nature’s voice

Destroying souls and reaping hearts

I may refrain, but it’s my lust

My poor dear thing, my lustful child

You ravish joy, with your denial

Why can’t you see my mind is king

I need a soul to re-awaken my heart

Your heart is numbed it needs to find

A road to light through that black hole

Like this your quest will never end

For you seek home in no man’s land!

No reason comes, to show its face

As emptiness sets in

A useless waste, now how you feel

As tolerance wears thin

Your patience slowly turns to dust

And you begin to smile

For you’re that so much stronger to

Face the beast’s denial

Another warning brings to you

The visions of a time

When man will learn with open eyes

The beast, the beast… the vicious crime!

Pity please, have mercy now

Spare my ease don’t break the vow

I’m guilty of not seeing you

A filthy, evil bowel!

My patience, it wears thin…

My swirling wrath begins…

To banish down within…

What’s been under my skin

Pas op voor het beest, het beest met groene ogen

Want pijn is veel te dichtbij

Verlos jezelf van zijn wrede toorn

Een schoonheid gegoten in angst

Een ludieke vorm, die je meesleept

Blind van zijn eigen dorst

Van mensenharten, een bloedig feest

De spawn van alle mannenvloek

Geen waarschuwing, geen teken

Van wat je diep van binnen zal stoten

Naar de donkere koude plek, de gepeilde diepten

Waar in je overstroming je zult verdrinken

Heb medelijden alstublieft, heb nu genade

Spaar mijn gemak, verbreek de gelofte niet

Ik maak me schuldig aan oprechtheid

Mijn noodlot heet, rampspoed

Vermijd het gevecht, de stormblast-clash

Want je ziel zal sterven

Er is geen weg terug, van de bloedrode nacht

Een lot om te huilen

De enige hoop is om te voorkomen dat

Om te falen waar alle mannen doen

Om de betovering te verbreken, de trance waarin we ons bevinden

Stel je voor wat waar is!

Mijn lot lijkt bezegeld door de eigen keuze van het leven

Ik wervel voort met de stem van de natuur

Zielen vernietigen en harten oogsten

Ik kan me inhouden, maar het is mijn lust

Mijn arme lieve ding, mijn wellustige kind

Je verrukt vreugde, met je ontkenning

Waarom zie je niet dat mijn geest koning is?

Ik heb een ziel nodig om mijn hart weer wakker te maken

Je hart is verdoofd dat het moet vinden

Een weg naar het licht door dat zwarte gat

Zo zal je zoektocht nooit eindigen

Want je zoekt thuis in niemandsland!

Er is geen reden om zijn gezicht te laten zien

Naarmate de leegte intreedt

Een nutteloze verspilling, nu hoe je je voelt

Omdat tolerantie dun wordt

Je geduld verandert langzaam in stof

En je begint te glimlachen

Want je bent zo veel sterker om

Zie de ontkenning van het beest onder ogen

Er komt nog een waarschuwing naar je toe

De visioenen van een tijd

Wanneer de mens zal leren met open ogen

Het beest, het beest... de wrede misdaad!

Heb medelijden alstublieft, heb nu genade

Spaar mijn gemak, verbreek de gelofte niet

Ik ben schuldig aan het niet zien van jou

Een smerige, slechte darm!

Mijn geduld, het draagt ​​dun...

Mijn wervelende woede begint...

Om te verbannen binnen...

Wat zit er onder mijn huid