The Cainian Chronicle Part III & IV: Disciplines Of Caine/Zillah And The Crone - Ancient

My wrathful cries of anguish

Filled that dismal night

I tore at my flesh and drank my crimson tears

When I glanced up Appearing in a myriad of stars

The illustrious archangel Gabriel shimmered

Like the moon in my eyes

Bringing mercy even to the damned

But why?

Why?

He spoke of a path

The path of Golconda

From which my children could once again

Inhabit the light

Without another word, he disappeared

And I conceived

I had awakened at last

Then the bright-eyed demoness

Taught me how to hide from the eyes

Of those who dare to hunt us How to command obedience

And demand respect

Soon I found myself attaining (yet) greater powers

I could alter forms, control all beasts and perceive

Beyond sight

Eventually I had to abandon Lilith

And flee from the barren lands of Nod

Set out to procreate my progeny

Caine’s children shall inherit the night

(Part IV: zillah and the crone)

Of all my children, none so beloved

My sweet Zillah, none so desired

Her tender skin, her blood so saccharine

I was mesmerized by her enchanting eyes

But she would turn from me, she had no love to me Nothing I’d provide could keep her satisfied

So I took to roam the wilderness alone

Amid the whispering trees, a wrinkled crone I did see

Crone: 'My spell can make thee win her heart

Drink of my blood then we’ll start'

Caine: 'Her (foul) blood I drank for many nights

And Zillah indeed became my wife'

Crone: 'The elixir hast bound thee

My serving thrall thou always be'

Caine: 'But after a year (and a day) her grasp (on me) had gone

With a stake through the heart, I left her to the dawn'

Mijn woedende kreten van angst

Gevuld die sombere nacht

Ik scheurde aan mijn vlees en dronk mijn karmozijnrode tranen

Toen ik opkeek, verscheen in een groot aantal sterren

De illustere aartsengel Gabriël schitterde

Als de maan in mijn ogen

Genade brengen, zelfs aan de verdoemden

Maar waarom?

Waarom?

Hij sprak van een pad

Het pad van Golconda

Waarvan mijn kinderen weer konden

Bewoon het licht

Zonder nog een woord te zeggen, verdween hij

En ik werd zwanger

Ik was eindelijk wakker

Dan de helderogige demon

Leerde me hoe ik me voor de ogen kon verbergen

Van degenen die op ons durven te jagen Hoe gehoorzaamheid af te dwingen?

En respect eisen

Al snel merkte ik dat ik (nog) grotere krachten kreeg

Ik kon vormen veranderen, alle beesten besturen en waarnemen

Voorbij het zicht

Uiteindelijk moest ik Lilith in de steek laten

En vlucht uit de dorre landen van Nod

Op weg om mijn nageslacht voort te brengen

Caine's kinderen zullen de nacht erven

(Deel IV: zillah en het oude wijf)

Van al mijn kinderen, niemand zo geliefd

Mijn lieve Zillah, niemand zo gewenst

Haar tere huid, haar bloed zo zoetsappig

Ik was gebiologeerd door haar betoverende ogen

Maar ze zou zich van me afkeren, ze had geen liefde voor me. Niets wat ik zou bieden, kon haar tevreden houden

Dus besloot ik alleen door de wildernis te dwalen

Tussen de fluisterende bomen zag ik een gerimpeld oud wijf

Crone: 'Mijn spreuk kan je haar hart laten winnen'

Drink van mijn bloed, dan gaan we beginnen'

Caine: 'Haar (vuile) bloed heb ik vele nachten gedronken

En Zillah werd inderdaad mijn vrouw'

Crone: 'Het elixer heeft je gebonden'

Mijn dienende slaaf bent u altijd'

Caine: 'Maar na een jaar (en een dag) was haar greep (op mij) verdwenen

Met een staak door het hart, verliet ik haar tot de dageraad'