Одиночество - Анастасия Приходько

Хоть я жива, и сетовать не честно

Не навсегда ль ко мне пришла зима?

Исчезла ты, любовь моя, исчезла,

Осталась только боль и только тьма.

Узнала я, что знают даже дети,

О чём опять звонят колокола.

Коль есть любовь, то живо всё на свете,

А коли нет любви, то всё зола.

И, словно, придя из пророчества,

В окно моё смотрит луна.

Что в жизни грустней одиночества?

'Лишь смерть',-отвечает она.

Глядит луна подсолнухом усталым,

Зимою и ему несдобровать.

Исчезло всё, так что же мне осталось?

Любить тебя и ждать, любить и ждать.

'Лишь смерть',-отвечает она.

'Лишь смерть',-отвечает она.

Hoewel ik leef, en het is niet eerlijk om te klagen

Is de winter niet voor altijd tot mij gekomen?

Je verdween, mijn liefste, je verdween

Er was alleen pijn en alleen duisternis.

Ik ontdekte dat zelfs kinderen het weten

Over wat de klokken weer luiden.

Als er liefde is, dan leeft alles in de wereld,

En als er geen liefde is, dan is alles slecht.

En alsof het uit een profetie komt,

De maan kijkt uit mijn raam.

Wat is er in het leven droeviger dan eenzaamheid?

'Alleen de dood', antwoordt ze.

De maan ziet eruit als een vermoeide zonnebloem,

In de winter zal hij het niet goed doen.

Alles is weg, dus wat blijft er voor mij over?

Van je houden en wachten, liefhebben en wachten.

'Alleen de dood', antwoordt ze.

'Alleen de dood', antwoordt ze.