Танцуют небеса - Алиса Кожикина

Танцуют небеса под звон симфоний и Вселенной.

Солирует гроза, аккордами сюит.

Вернуть бы их назад.

Я словно одинокий пленник.

Затеряна в лесах невидимых обид.

Знаешь, мир расстроен камертоном горя.

Он без нас в миноре разукрашивает сны.

Припев:

Но моя дверь открыта и душа разбита.

Захлебнулось сердце виртуальным криком.

Может я услышу, как сейчас ты дышишь.

Я хочу быть ближе, в этот раз без лишних фраз.

Второй Куплет: Алиса Кожикина

Танцуют небеса.

Под шёпот пожелтевших листьев.

А стрелки на часах, вальсируют не в такт.

Блистают на глазах кристальные осколки мыслей.

Вернуть бы их назад, но всё не то и всё не так.

Знаешь, мы искали смысл, заблудились в числах.

В темноте повисла фраза дня: «Прости»

Припев:

Но моя дверь открыта и душа разбита.

Захлебнулось сердце виртуальным криком.

Может я услышу, как сейчас ты дышишь.

Я хочу быть ближе, в этот раз без лишних фраз.

Дождь искрится, размывая лица.

Мы с тобой сегодня смоем все границы.

Зачеркнём словами, за собой оставим.

Ноты грустной гаммы в этот раз.

Зачеркнём словами, за собой оставим.

Ноты грустной гаммы, в этот раз без лишних фраз.

De hemelen dansen op het geluid van symfonieën en het universum.

Thunderstorm-solo's, suites in akkoorden.

Zou ze terugbrengen.

Ik ben als een eenzame gevangene.

Verdwaald in de bossen van onzichtbare grieven.

Weet je, de wereld is van streek door de stemvork van verdriet.

Hij schildert dromen zonder ons in mineur.

Refrein:

Maar mijn deur staat open en mijn ziel is gebroken.

Mijn hart stikte van een virtuele schreeuw.

Misschien kan ik nu horen hoe je ademt.

Ik wil dichterbij zijn, deze keer zonder onnodige zinnen.

Tweede vers: Alisa Kozhikina

De hemel danst.

Onder het gefluister van vergeelde bladeren.

En de wijzers op de klok lopen uit de tijd.

Kristallen fragmenten van gedachten schitteren voor onze ogen.

Ik zou ze terug willen sturen, maar alles klopt niet en alles klopt niet.

Weet je, we waren op zoek naar betekenis, we waren verdwaald in aantallen.

De zin van de dag hing in de duisternis: "Het spijt me"

Refrein:

Maar mijn deur staat open en mijn ziel is gebroken.

Mijn hart stikte van een virtuele schreeuw.

Misschien kan ik nu horen hoe je ademt.

Ik wil dichterbij zijn, deze keer zonder onnodige zinnen.

Regen glinstert, gezichten vervagen.

Vandaag spoelen we alle grenzen weg.

Doorstreep woorden, laat achter.

Noten van een trieste schaal deze keer.

Doorstreep woorden, laat achter.

Noten van een trieste toonladder, dit keer zonder onnodige zinnen.