Последняя поэма - Алексей Рыбников

Я уплываю, и время несет меня

С края на край,

С берега к берегу, с отмели к отмели…

Друг мой, прощай!

Знаю, когда-нибудь с дальнего берега

Давнего прошлого

Ветер весенний ночной принесет тебе

Вздох от меня.

Ты погляди, ты погляди,

Ты погляди —

Hе осталось ли что-нибудь после меня?

В полночь забвенья, на поздней окраине

Жизни твоей

Ты погляди без отчаянья,

Ты погляди без отчаянья:

Вспыхнет ли, примет ли облик безвестного образа,

Будто случайного?

Примет ли облик безвестного образа,

Будто случайного?..

Это не сон, это не сон,

Это — вся правда моя, это истина,

Смерть побеждающий вечный закон —

Это любовь моя,

Это любовь моя.

Ik zweef weg en de tijd draagt ​​me

Van rand tot rand

Van kust tot kust, van school tot school...

Mijn vriend, tot ziens!

Ik weet ooit van een verre kust

lang geleden

De lentenachtwind zal je brengen

Zucht van mij.

Je kijkt, je kijkt

Je kijkt -

Blijft er na mij nog iets over?

Om middernacht vergetelheid, aan de late rand

jouw leven

Je kijkt zonder wanhoop

Je kijkt zonder wanhoop:

Zal het oplaaien, zal het de vorm aannemen van een onbekend beeld,

Zoals willekeurig?

Zal het de vorm aannemen van een onbekend beeld,

Zoals willekeurig?

Dit is geen droom, dit is geen droom

Dit is mijn hele waarheid, dit is de waarheid,

Dood die de eeuwige wet overwint -

Dit is mijn liefde

Dit is mijn liefde.